του Κυριάκου Χαλκόπουλου *
Ήταν φανερά ένα παιχνίδι, ή μια δοκιμασία. Δεν περίμενα να βρω κάτι τέτοιο σε μια από τις χιλιάδες σελίδες του ημερολογίου μου, που τη διάλεξα σχεδόν στη τύχη, μόνο με τη σαφή πρόθεση να ανήκει σε εκείνες των πρώτων ετών.
Σύμφωνα με το παιχνίδι έπρεπε να μετακινήσω τις θέσεις μερικών επίπλων, και μετά να τραβήξω το χαλί του υπνοδωματίου μου. Το παιχνίδι εξάλλου απαγόρευε ρητά να πράξω οτιδήποτε με μια διαφορετική σειρά. Ούτε παρουσίαζε κάποιο λόγο για να συμπεριφερθώ έτσι, αλλά ήταν αρκετά περιγραφικό όσον αφορούσε το γεγονός ότι προδίκαζε- κατά το παιχνίδι προοικονομούσε- τη δυσπιστία μου για το νόημα όλων αυτών, και την αρχική αντίρρηση απέναντι στην προοπτική να αναλάβω τώρα, χρόνια μετά από εκείνη τη σημείωση, μια επίμοχθη μετακίνηση ορισμένων αρκετά βαριών επίπλων, προτού σηκώσω το χαλί πάνω στο οποίο άλλωστε ήδη στεκόμουν διαβάζοντας τη σελίδα μπροστά στα ράφια μου...
Ωστόσο σκέφτηκα πως αφού είχα λησμονήσει ολότελα αυτή την παλιά σημείωση, και αφού, από την άλλη, μου έμοιαζε εντελώς αινιγματική και καθόλου τυπική στο ύφος των γραπτών που θεωρούσα ότι αποτελούσαν τους τόμους του παλιού ημερολογίου μου, θα γινόταν να αναλάβω τώρα, αυτό το βράδυ, το έργο που μου ζητούταν στις γραμμές, αν και εξετάζοντας – δεν άντεξα να μην το κάνω – πριν και μετά από το εδάφιο όπου περιγραφόταν το παιχνίδι δε βρήκα καμιά άλλη σχετική πληροφορία γι αυτό.
Έτσι ξεκίνησα να μετακινώ τα έπιπλα, πράττοντας το με τη σειρά που είχαν αναφερθεί στο παιχνίδι, αν και δεν ήταν σαφές ως προς αυτό αν είχε κάποια σημασία, σε αντίθεση με την καταληκτική και ομοίως παράλογη κίνηση.
Αυτή η εργασία μου πήρε πάνω από μια ώρα, διότι ήταν όντως δύσκολο να αλλάξω θέση σε αυτά τα από τα παλιά χρόνια τοποθετημένα όπως ήταν βαριά αντικείμενα.
Ζω σε μια αρχαία πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης. Όλα τα σημεία του χώρου μου είναι γνωστά. Ωστόσο τελειώνοντας την ανόητη αξίωση του παιχνιδιού, τραβώντας το χαλί όπως τελικά ζητούσε, ανακάλυψα εκεί μια σκάλα...
Φυσικά αυτό με ξάφνιασε, με τρόμαξε, και επίσης μου φάνηκε αλλόκοτα και ανησυχαστικά οικείο. Για πολύ ώρα παρέμενα μπροστά στα σκαλιά, δίχως να αποφασίζω να αρχίσω την κάθοδό μου. Φυσικά σκεφτόμουν ότι ίσως να ήταν επικίνδυνο, από την άλλη δεν είχα οδηγηθεί σε αυτή την ανήκουστη ανακάλυψη από την ίδια μου τη λησμονημένη σημείωση;
Όταν τελικά άρχισα να κατεβαίνω, κρατώντας στα χέρια μου ένα κερί, δε χρειάστηκε ώρα για να αντιληφθώ ότι τα σκαλιά ήταν εκατοντάδες... Αρκετές φορές δίστασα να προχωρήσω, ήμουν έτοιμος να αλλάξω γνώμη, και μόνο την έσχατη φορά προς επίρρωση της ελάχιστης θέλησής μου να συνεχίσω την κάθοδο επέδρασε το τρομακτικό θέαμα της απόστασης του φωτός στην άκρη των σκαλοπατιών, στο γνώριμό μου δωμάτιο.
Φτάνοντας τελικά κάτω, εκεί όπου το έδαφος ήταν λείο και όχι χαραγμένο, είδα μπροστά μου ένα κρεβάτι, και εκεί κάποιον που κοιμόταν!
Τώρα ένοιωθα ακόμα πιο παράξενα. Θυμόμουν τα χρόνια που είχα περάσει στο δωμάτιο, πάνω, με το ημερολόγιό μου, τις πορείες μου σε αυτό και σε εκείνο τον κόσμο, και από την άλλη όλα αντιπαραβάλλονταν με εκείνον τον ανώνυμο ξαπλωμένο άνθρωπο, που είχε την πλάτη του γυρισμένη προς εμένα. Πλησίασα ακόμα περισσότερο, και φώτισα τη μορφή του, και τότε είδα ότι εκείνος ήμουν εγώ!
Ακουμπώντας προσεκτικά το κερί στο πάτωμα, ξύπνησα αυτόν που κοιμόταν. Την ίδια στιγμή η όρασή μου μετατοπίστηκε από μόνη της, σα να είχα γυρίσει απότομα, αλλά πρόλαβα να δω μια σηκωμένη μορφή, που γκρεμίστηκε σαν άψυχη πλάι στο κερί. Έπειτα, ξαπλωμένος ακόμα, άρχισα να σηκώνομαι. Πήρα μαζί μου και το κερί και ξεκίνησα την άνοδό μου προς το φως, το φως όπου τελικά πάντα προοριζόμουν να πλησιάσω, αλλά όχι ως εκείνος που έζησε ως σκιά στους τέσσερις τοίχους, μα αυτός που προφυλασσόταν από αυτόν, αυτός που κοιμόταν τόσα χρόνια σε αυτό το σκοτεινό υπόγειο, και τώρα έχει σχεδόν αγγίξει τη φωτεινή πηγή.
Και αυτόν θα πρέπει να συνηθίσω τώρα να αποκαλώ ως τον εαυτό μου.
* Ο Κυριάκος Χαλκόπουλος γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές. Κατόπιν σπούδασε στην Αγγλία και είναι πτυχιούχος της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου του Έσσεξ. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά (Ένεκεν, Εντευκτήριο, Δέκατα, Ίαμβος, Αντί επιλόγου κ.α.) και στο εξωτερικό (Αγγλία, Γερμανία). Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη.
Αναρτήσεις
