Διήγημα : Καφές σ' ένα μπιστρό

της Κατερίνας Τόλιου *

Ξύπνησα κατά τις δύο το μεσημέρι. Τα ρούχα μου ήταν πεσμένα στο πάτωμα, στο νιπτήρα στοίβα τα πιάτα, και στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι μου, το τασάκι να ξεχειλίζει από τις γόπες. Από τότε που σταμάτησα τη δουλειά μου -που με σταμάτησαν δηλαδή- η ζωή μου έχει μπει σε ένα ρυθμό χάους. Δηλαδή τι ρυθμό, αρρυθμία κανονική με πιθανότητα σοβαρού εμφράγματος. Ξυπνάω το μεσημέρι -στην καλύτερη περίπτωση- και τα βράδια ξενυχτάω με γνωστούς και αγνώστους, πίνοντας μπύρες σε διάφορα μπαρ της Θεσσαλονίκης. Κι όμως, δεν είναι τόσο το οικονομικό που με απασχολεί. Είναι που έχω να κάνω σχέση τρία χρόνια.

Σηκώνομαι βαριεστημένη, ξεπλένω βιαστικά μια κούπα που είναι στο νεροχύτη, και πάω να κάνω καφέ. Δε θέλω όμως πάλι να τον πιω μόνη μου. Αφήνω την κούπα στο νεροχύτη, ντύνομαι βιαστικά, βάζω λίγο κραγιόν στα χείλια μου και φεύγω. Αρχίζω να περπατάω, χωρίς να ξέρω κι εγώ που πηγαίνω. Συναντώ στο δρόμο μου ένα ημιυπόγειο μαγαζάκι, “μπιστρό” γράφει απ’ έξω. Είναι βαμμένο πράσινο και έχει ένα ύφος από περασμένες εποχές, κάτι που πάντα με γοητεύει. Μπαίνω μέσα, κάθομαι σε ένα μικρό τραπεζάκι και παραγγέλνω καφέ. Δε νιώθω άβολα που είμαι μόνη μου. Πάντα μου άρεζε, πού και πού, να πηγαίνω σε μικρά καφέ και να κάθομαι χωρίς παρέα. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Άλλος ένας μοναχικός κάθεται σε ένα τραπέζι στο βάθος και διαβάζει. Όμως οι περισσότεροι είναι ζευγάρια. Μια κοπέλα γύρω στα δεκαοχτώ μαλώνει με το ταίρι της και νομίζω κλαίει. Πίσω μου είναι ένα άλλο ζευγάρι που κάθεται σε ένα καναπέ και φιλιέται. Για λίγο τους παρατηρώ και αναρωτιέμαι αν είναι πραγματικά ερωτευμένοι. Πριν με περάσουν για ανώμαλη ηδονοβλεψία, στρέφω το βλέμμα μου αλλού.

Ο έρωτας. Αυτό το θέμα ποτέ δεν μπόρεσα να το ξεκαθαρίσω καλά μέσα στο μυαλό μου. Δύο σχέσεις είχα όλες κι όλες. Στη μία δε με ήθελε αυτός, στην άλλη δεν τον ήθελα εγώ. Και στο μεσοδιάστημα ερωτευόμουν ανθρώπους που δε με ήθελαν, και με κυνηγούσαν άλλοι που δεν τους ήθελα εγώ. Έκλαψα, υπέφερα, για λίγους μήνες πήρα και αντικαταθλιπτικά, μέχρι που κατέληξα στο εξής. Ο έρωτας δεν είναι για μένα. Ίσως δεν είναι γραφτό. Έτσι αφιερώθηκα στη δουλειά μου. Τα πήγαινα καλά και κυρίως δε σκεφτόμουν πολύ. Μέχρι που η μοίρα αποφάσισε να μου κλείσει κι αυτή την πόρτα. Η εταιρεία που δούλευα, χρεοκόπησε. Έξοχα. Και να ‘μαι τώρα, να μου τριβελίζει το μυαλό αυτό το διαολάκι που λέγεται Έρωτας, να πετάει πάνω από το κεφάλι μου και μερικές φορές να γελάει σαρκαστικά. Αλλά όχι, εγώ δεν ξαναερωτεύομαι. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου και θα το τηρήσω. Παρέα μου πια είναι μια νωχελική και λίγο βαρετή κυρία που λέγεται Μοναξιά. Πλήττω θανάσιμα μαζί της, αλλά τουλάχιστον δε με πληγώνει. Παραγγέλνω άλλο ένα καφέ και ανάβω τσιγάρο.

Η κοπέλα που μάλωνε με το αγόρι της τώρα κλαίει φανερά και σηκώνεται και φεύγει. Το ζευγάρι από πίσω μου δεν τολμώ να το ξανακοιτάξω. Σκέφτομαι να πάρω κανένα περιοδικό να χαζέψω, όταν παρατηρώ το μπάρμαν να μου χαμογελάει. Δεν είναι πολύ ωραίος. αλλά έχει έξυπνο βλέμμα. “Δε βαρέθηκες τόση ώρα, μόνη σου;” μου λέει. Χαμογελάω αμήχανα. “Έλα να κάτσεις στο μπαρ, ο τρίτος καφές κερασμένος από μένα” λέει και μου ξαναχαμογελάει. Έχει ωραίο χαμόγελο. Σηκώνομαι και, διακριτικά, κοιτάζω το πρόσωπό μου στο καθρεφτάκι που έχω μέσα στην τσάντα μου. Έχω τα μαύρα μου τα χάλια. Πηγαίνω διστακτικά προς το μπαρ. Κάθομαι και αρχίζουμε μια μεγάλη, διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μου προτείνει να βγούμε αύριο οι δυο μας. Του δίνω το τηλέφωνό μου και φεύγω. Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δε θα ξαναερωτευτώ. Μετά, πηγαίνω τρέχοντας στα μαγαζιά να αγοράσω καινούρια ρούχα.


* Η Κατερίνα Τόλιου γεννήθηκε το 1980 στην Κοζάνη. Σπούδασε στο τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ., ύστερα από σφοδρή επιθυμία της μαμάς της. Ωστόσο, οι δικές της σφοφρές επιθυμίες ήταν άλλες, όπως η ζωγραφική και η γραφή. Έχει πάρει μέρος σε εκθέσεις και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Αυτό το διάστημα διατηρεί το λογοτεχνικό ιστολόγιο http://storiesofdisorder.wordpress.com.

[ facebook ] [ facebook page ] [ e-mail ]

Tweet