«Μεγαλώσαμε πια», ακούω φίλους να λένε. Είμαστε κι όλας 26. Κάποιοι με το ζόρι φτάνουν τα 27. Μεγαλώνουν κατά ένα χρόνο, κι ας μην τους βγαίνουν τα μαθηματικά, σα να νιώθουν το χρόνο να προλαβαίνει να κερδίσει στην παρτίδα σκάκι που μας έχει πια πιόνια, να πολεμάμε με άλογα και αξιωματικούς. Κι οι στρατιές κατεβαίνουν πια με λιγότερα όπλα και γρατζουνισμένες αντοχές, αλλά ένα «θέλω», που καθηλώνει τα μάτια των θεατών στον αγώνα. Αγώνας με το χρόνο και τον εαυτό σου, με τις επιθυμίες σου και τις επιταγές των Άλλων, της κοινωνίας, των επόμενων που θα παραδώσεις αυτό το χάλι, και πρέπει κάτι να έχεις τους πεις στο «γιατί» που θα ξεστομίσουν αβίαστα.
Κάποιοι με έχουν αποκαλέσει «παραμυθά», γιατί συνεχώς σκαρφίζομαι ιστορίες. Για αόρατους φίλους που κρύβονται σε δοκάρια, για νομίσματα που στριφογυρίζουν για να δώσουν παλμό σε κάθε είδους απόφαση που παίρνουμε, για λουλούδια που φύτρωσαν σε τσιμέντα και άλλαξαν την ιστορία και τα πράγματα.. Και νιώθω πως όσο αλλάζουν οι εποχές, αλλάζω κι εγώ. Κι αυτό φαίνεται μέσα από εκείνα τα παραμύθια, που πια χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Αυτό χρειάζεται, ένα θαύμα. Όχι μεγάλο και φανταχτερό.. να, μία ελπίδα που θα φωτίσει λίγο παρακάτω το δρόμο, να δεις λίγα μέτρα πιο πέρα μια ταμπέλα που θα λέει «από δω έχει ακόμα φως». Και τι σημαίνει φως για έναν άνθρωπο του 2013(άλλαξε πια ο χρόνος κι αυτό το 13 στο λαιμό μου κάθεται.. ανισόρροπος αριθμός, σαν τους καιρούς μας..) ;
Τι θέλει ένας άνθρωπος για να νιώσει πως μπορεί να λάμψει τόσο δυνατά, που τη νύχτα θα φαίνεται αστέρι από τον ουρανό; Ένα πιάτο φαί - ούτε καν ζεστό, δεν πειράζει- μια παρέα για το τσιγάρο μετά, ένα σώμα να κουρνιάσει, όταν από τη γύμνια της καθημερινότητας θα βουλιάζει ευάλωτος και πιο τρωτός από ποτέ.. και μια προσωπική επιθυμία του να ανθίσει καρπούς, γεμίζοντάς τον με κίνητρο. Αυτό λείπει, το κίνητρο. Πού φυτρώνουν τα κίνητρα να πάμε για αναδάσωση; Πού είναι αυτό το μέρος που πίνεις νερό και βρίσκεις λόγους να αλλάξεις το σύμπαν σου, κι ας έχεις μόνο ένα φτερούγισμα της πεταλούδας να προσφέρεις; Αναπάντητα ερωτήματα που θρέφουν τα «εγώ» μας και αποτελούν ελιξίριο μιας ανασφάλειας, να μας κρατάει ζωντανούς και προβληματισμένους στις παρέες, να έχουμε κάτι να λέμε όταν αυτά που νιώθουμε δεν θα έχουν λέξεις και λόγο να εκφραστούν..
Κάτι μου λέει πως αυτό το μέρος είναι κάπου που είμαστε πολλοί, κι όχι μόνοι. Εκεί που οι παραχωρήσεις για μια συλλογική αναγέννηση έρχονται σε προτεραιότητα, και δεν είναι τόσο συμβιβασμοί (λέξη-παγίδα), αλλά προσπάθειες για ένα καλύτερο αύριο. Όχι κοινωνικά, όχι οικονομικά, αλλά ανθρώπινα, προσωπικά και παρεΐστικα, έτσι όπως αφήνουμε τους ήρωες στα παραμύθια όταν τελειώνουν, σε ένα τραπέζι να χαμογελάνε για το τίποτα. Θυμάστε να έζησαν ποτέ αυτοί καλύτερα γιατί βρήκαν λεφτά; Εγώ νομίζω βρήκαν παρέα και κίνητρο.
Τέλος, λίγο αφελής ο ευσεβής μου πόθος, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό το μέρος θα έχει και ήλιο. Πολύ ήλιο. Κι εμείς αστέρια. Φωνάζοντας: «ξεκινάμε πάλι»;
* Η Δέσποινα Καΐρη έχοντας σπουδάσει ψυχολογία αλλά μη βρίσκοντας τις απαντήσεις για τα απρόβλεπτα της ψυχής, περνάει τις ώρες της σε τρένα, βραδιές σε σπίτια φίλων και ημέρες ολόκληρες σε ταξίδια του νου, βλέποντας ιστορίες να ζωντανεύουν με ήρωες που υπάρχουν μόνο στη φαντασία της, αλλά ίσως και όχι. "Φτάνει να κοιτάξεις λίγο καλύτερα", συνηθίζει να λέει. Και μεταξύ Αθήνας και εξωτερικού, συλλέγει μυρωδιές για τις επόμενες ιστορίες που τώρα γράφει...
Αναρτήσεις
