Το δειλινό είναι απασχολημένο. Μες την παλέτα του ουρανού ανακατεύει χρώματα. Πετάει σκιές ανάμεσα στα σύννεφα συσπειρώνει το σκοτάδι.
Περπατώ βιαστικά ανάμεσα σε λεμονί φόντο λίγο πριν πέσει η νύχτα. Τα ψηλά τακούνια μου πάνω στην άσφαλτο ουρλιάζουν μυδραλιοβόλα. Τα βγάζω και τα πετώ σ’ ένα κάδο ανακύκλωσης. Κάπου θα χρησιμέψουν. Έτσι κι αλλιώς ποτέ μου δεν τα χώνεψα.
Τα παράθυρα των σπιτιών σκοτεινά. Μορφάζουν. Πόσο μαύρο κρύβεται άραγε στα σπίτια των μοναχικών ανθρώπων με τις γάτες στα γόνατα; Οι κεραίες των τηλεοράσεων αγκάθια που τρυπούν τα πόδια των αγγέλων.
Ακόμα κρατώ την ανθοδέσμη. Η μάνα μου επέμενε τα λουλούδια να ‘ναι άσπρα. Όλοι έλεγαν πώς ήμουν μια πανέμορφη νύφη. Παραξενεύτηκα που πήγα πρώτη στην εκκλησία. Αμήχανη περίμενα…
Όταν ήρθε το μαντάτο έξω απ’ τον ανθοστόλιστο ναό, αδυνατώ να θυμηθώ. Οι καλεσμένοι, ένα κοπάδι τρομαγμένα πρόβατα. Θυμάμαι μόνο ανοιχτά στόματα κι επιφωνήματα φρίκης.
Τα καλοχτενισμένα μου μαλλιά, ξεριζωμένες τούφες τώρα θλιβερά κρέμονται σε κυρτούς ώμους. Τα βλέφαρα μου- μαύρες τρύπες- είναι πασαλειμμένα με κάρβουνου λεκέδες. Γέμισα τ’ ακριβό μου νυφικό μ’ υγρό χώμα. Το ίδιο που σε λίγες ώρες θα σκεπάσει την αγάπη μου.
* Η Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη είναι συγγραφέας και ποιήτρια. Διατηρεί το ιστολόγιο http://renapetropoulou.blogspot.gr
Αναρτήσεις
