Σάββατο βράδυ. Μια σκέψη με βασανίζει. Μόλις ξημερώσει να εκκλησιαστώ, γιατί τελευταία τα έχω παρατήσει όλα, ακόμα και τον Κυριακάτικο εκκλησιασμό. Σηκώνομαι, κάνω δυο βήματα, γυρίζω πίσω και ναι, πήρα την απόφαση θα πάω, γι αυτό κατευθύνομαι στη ντουλάπα μου. Στα γρήγορα τακτοποιώ τα ρούχα και –δεν έχω και πολλά περιθώρια- πάω για ύπνο.
Με την ανατολή του ήλιου πετάγομαι από το κρεβάτι και φωνάζω .Φύγαμε! Πάμε στην Κίρκη λέω στο Γιώργο κι η απάντηση :Κίρκη; Πάμε .Ήμουν βέβαιη για τη συγκαταβατικότητά του, ουδέποτε μου χάλασε χατίρι.
Σε λίγο αφήναμε πίσω το φιδωτό δρόμο και ανηφορίζαμε στην ομορφιά της ζωής .Ναι καλά ακούσατε, έτσι είναι, στην Κίρκη συναντάς την ομορφιά, σε παρασέρνει με τα μεθυστικά της αρώματα!
Τα πανύψηλα δέντρα, μας υποδέχονταν με ένα ελαφρύ θρόισμα και τα μικρά δεν έμεναν αδιάφορα, λύγιζαν στα ρείθρα .
Όσο πλησιάζαμε σκεφτόμουν πως πριν λίγο καιρό είχα έρθει και είχα κατενθουσιαστεί από τα χρώματα του τοπίου.
Δεν ξέρω, νομίζω ότι η μάγισσα Κίρκη με άγγιξε με το ραβδί της. Αχαλίνωτη επιθυμία, πάθος και πόθος και ευωδιά προσευχής απ’ τ’ αγριολούλουδα .Καθώς ανασαίνει η μέρα και ψηλώνει ο ήλιος, η καρδιά μου πλημμυρίζει από ευτυχία.
Δεν μας πήρε πολύ αν και είχα λίγη αγωνία-πάντα αγωνιώ να φτάσω-να προλάβω ν’ ακούσω τη θεία λειτουργία, αλλά ο σοφέρ τα κατάφερε πράγμα που δεν πετυχαίνω εγώ και σα τύχει, γέρνω σε κανένα χαντάκι.
Μπήκαμε στην εκκλησία έριξα λοξές ματιές και είδα ότι αρκετοί γνώριμοι ήταν εκεί. Η καλοσύνη τους, κάθε φορά, απλώνεται τόσο σπάταλα που την εισπράττεις.
Ο παπάς, ο ψάλτης και άκουσον, η ψάλτης, μια κυρία με εξαιρετική φωνή στο ψαλτήρι, για να σημάνει της καρδιάς το σήμαντρο στην αλλαγή του τυπικού. Δεν έχει σημασία η πρώτη και στερνή φορά, παρά η ταύτιση με τον εαυτό που πάμε να χάσουμε. Το σπάνιο σου δίνει μια ευκαιρία να σκεφτείς ότι σε αυτή τη ζωή έχεις κάποιον σκοπό που προσδίδει και νόημα! Γιατί, δεν είμαστε καθαροί και διάφανοι, σαν τις σταγόνες της βροχής!
Παρατηρώ το τέμπλο .Οι εικόνες φαίνονται παλιές και βέβαια κάτω από τη μεγάλη εικόνα υπάρχει και μια μικρή προφανώς για να μπορεί όποιος θέλει να προσκυνήσει.
Η ματιά μου καρφώνεται στη μικρή εικόνα του Αγίου Γεωργίου όπου εικονίζεται ο Άγιος όρθιος, χωρίς άλογο .Τώρα γιατί το λέω γιατί χτες αναρωτιόμουνα ποιανού αγίου το όνομα έχει η εκκλησία και είδα στον ύπνο μου τον Άγιο, όρθιο όπως την εικόνα που μου έφερε δώρο ο φίλος μας ο Λευτέρης, ευλογημένο το χώμα που τον σκέπασε!
Έκπληξη και μαγεία ως πνευματική εγρήγορση! Σκέφτομαι ευχάριστα, ότι σήμερα, θα περάσω τη μέρα μου στην αγκαλιά μιας «μάγισσας», ότι θα γυρίσω τα μάτια μου στις άκρες για να χορτάσω φωτερό πράσινο, ότι θα προσκυνήσω νοερά τον Άγιο Δημήτριο, την Αγία Ειρήνη, την Αγία Παρασκευή, τον Άγιο Αθανάσιο, τον Προφήτη Ηλία, τον Άγιο Νεκτάριο.
Θρησκεία, και η μαγεία παρούσα σε κάθε θρησκεία, για το καλό.
Λεύτερη, επιτέλους, η σκέψη σαν πουλί πετάει από τη μια κορφή στην άλλη. Λεύτερες και οι αισθήσεις θαρρείς θεριεύουν, ναι λειτουργούν και εισπράττω την ευλογημένη δροσιά που φέρνει ο αγέρας, όταν ο ήλιος θα κρυφτεί για λίγο στα σκόρπια σύννεφα.
Ανηφορίζω, ακολουθώντας τους φιλόξενους κατοίκους. Ξέρω πού θα καθίσουν και στέκομαι για λίγο .Τώρα ζω, ζω πραγματικά χωρίς το άγχος που μου προσδίδεις καθημερινά πολυάνθρωπη πόλη .Ζω και μπορώ να ρίξω κι ένα δάκρυ, γιατί Κύριε ο κόσμος Σου, σκόρπισε τα αγαθά, κατέστρεψε τη γη του κι έμειναν τούτες οι γωνιές παρθένες και απείραχτες απ’ την επέλασή του.
Φίλοι μου, προχωρήστε και το βήμα σας αυξάνει το συναίσθημα γιατί νιώθω πως σήμερα για άλλη μια φορά με χίλιους τρόπους απολαμβάνω έναν περίπατο. Σα βάλσαμο στην καρδιά, σαν τραγούδι απ’ τη δροσιά των φύλλων, σαν ομορφιά που σε τυλίγει, σαν απελευθέρωση δυνάμεων!
Ήλιος, φως, ηρεμία και ξεκούραση .Ω, πόσο τα έχουμε ανάγκη αυτά τα αγαθά, πιότερο κι απ’ την τροφή.
-Θέλω να σου χαρίσω τούτο το λευκό κρινάκι είπα στο Γιώργο, γιατί αυτή η κίνηση δείχνει το κατορθωτό, ότι τώρα, μπορώ να σου δώσω το λουλούδι της Κίρκης!
-Γιατί αλλιώς τι θα ήταν!
-Του ανθοπωλείου, ραντισμένο μαζί με όλα τα νεκρολούλουδα που περιμένουν στα βάζα πότε θα τα τραβήξει, έναντι αμοιβής, το χέρι του ανθοπώλη.
-Ζεις το όνειρό σου, μου απάντησε.
-Ναι βρήκες τη σωστή φράση, το όνειρό μου! Μεγάλο πράγμα να ονειρεύεσαι με ολάνοιχτα μάτια! Να, όπως ο Αλέξανδρος που ονειρεύεται και συγκεντρώνει τη μαγεία σε ένα βιβλίο και σ’ ένα άλλο γιατί τα χωριά μας, που εμείς οι μοντέρνοι αστοί εγκαταλείψαμε, μας μιλούν, φτάνει να τα αφουγκραστούμε.
Πολλές οι σκέψεις αλλά η παρέα με περιμένει .Σήμερα θα πιούμε λίγο κρασάκι ή τσιπουράκι θα γευτούμε και μεζεδάκια που γίνονται πιο νόστιμα από την επιθυμία της εξυπηρέτησης, όπως τότε το ΄94 που τρέχαμε τις Κυριακές να πιάσουμε τραπέζι και οι σούβλες άφηναν την κνίσα να ικανοποιήσει τις μύτες των θεών, των μαγισσών και των νυμφών.
Όσο για τον Αλέξανδρο, θα του αφιέρωνα τους στίχους από ένα ποίημά μου που νομίζω πως του πάνε γάντι και δένουν τη φιλία μας έτσι όπως θέλησε να μας ενώσει σε μια παρέα η Κίρκη, η «μάγισσα», με το ραβδί της .
Ξεθάρρεψα θαρρείς την ώρα εκείνη
που είδα του ονείρου μου εικόνα,
ν’ ανθοβολεί σ ’έναν ολόδροσο λειμώνα!
Αχνόφεγγε στα χέρια σου η Κίρκη,
καρπός του πόθου σου, βιβλίο φωτεινό,
σαν ευλογία ήρθε και σε μένα
που ήθελα, να ξανανιώσει το χωριό.
Ακόμα υφαίνεις σε ολοπλούμιστο αργαλειό,
σελίδες αλησμόνητες την κάθε μέρα,
και οι θύμησες χρυσές κλωστές,
που φέρνει στις σαΐτες σου
η τύχη η απλοχέρα.
Ο Αλέξανδρος! Σε λίγο θα τον συναντήσω, όπως κι άλλες φορές για να πούμε, τόσα που έχουμε για το χωριό και όχι μόνο. Εκείνος θα πάρει στα χέρια του το τσιπουράκι, θα κοιτάξει μέσα στο διάφανό του, κάτω στον πάτο του ποτηριού και ναι, θα σκεφτεί, τον ξέρω καλά :τι άλλο να προσθέσω στο βιβλίο μου για την Κίρκη!
Ανηφόρισα, ανηφόρισα και έφτασα στο ταβερνάκι. Η παρέα μέσα με περιμένει. Ο Γιώργος έχει ήδη καθίσει, έτσι όπως το φανταζόμουνα, σε θέση ιδανική, που να του επιτρέπει ν’ αγναντεύει πέρα, πάντα του άρεσε τ’ αγνάντεμα, αμίλητο και ερευνητικό συνάμα. Ευτυχώς που τα παράθυρα, σου επιτρέπουν την, από απόσταση, περιήγηση προς τους λόφους των μικρών εκκλησιών, με αυτήν προς τις πεταλούδες και τη Μαυρόπετρα.
Ένας χώρος απέραντος, με τα ανοιχτοπράσινα και βαθυπράσινα χρώματα που ανάλογα με την εποχή θα τα δεις να εναλλάσσονται στην παλέτα της φύσης, θειαφένια, κεχριμπαρένια, πυρόξανθα και καφετιά, πλην όμως καλόθωρα, γιατί η καθαρότητα της ατμόσφαιρας σου τα δίνει όλα, σαν πίνακες τεράστιους, ανυπόγραφους μεν, αλλά με την υπογραφή Εκείνου, που όρισε κι εμάς να βρισκόμαστε τώρα εδώ και να τα απολαμβάνουμε.
Τελικά, το να αγαπήσεις έναν τόπο δεν είναι θέμα καθαρά προσωπικό ή δεν είναι μόνο δικό σου. Υπάρχουν άλλοι, αστάθμητοι παράγοντες που έρχονται αρωγοί, σε αυτή σου την επιλογή, όπως η παρέα, εύθυμη, γλεντζέδικη και φιλική, σου δίνει τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ της αγάπης σου γι αυτόν.
Η παρέα μας λοιπόν, να κι ο άλλος Αλέξανδρος, ο μικρός θα έλεγα, ο πρόεδρος του τοπικού συλλόγου.
Όρθιος, αεικίνητος, πάλι θα δημιουργήσει γύρω μας ένα περιβάλλον, ποιητικό, ενδιαφέρον. Έχει συγκεντρώσει φωτογραφικό υλικό από το Γιώργο, τον Βασίλη, τον Πέτρο, τους συγχωριανούς τέλος πάντων, για να το δώσει στον Αλέξανδρο κι εκείνος, θα καθίσει να υφάνει κι άλλες, κι άλλες μεστές σελίδες, στον αργαλειό της συγγραφής.
Έχει ενδιαφέρον και τούτη η μέρα! Ο Σταύρος γεύεται το Κιρκαλιώτικο τσίπουρο για να συνεχίσει την κουβέντα περί αρχαιολογίας, αρχαιολογικής καλλιτεχνίας περισσότερο, γιατί ένα πέτρινο μανιτάρι για παράδειγμα, μια κόγχη, ένας λαξευτός τάφος, προσιδιάζουν περισσότερο στην καλλιτεχνία και, λόγω παλαιότητας, προσελκύουν το έμπειρο μάτι ενός αρχαιολόγου.
Η μέρα σώνεται και το ενδιαφέρον αμείωτο. Έφτασαν και στα χέρια μου οι φωτογραφίες του προέδρου.
Διαπιστώνω πως και τούτη τη στιγμή τα τελευταία μου διαβάσματα, πέφτουν στο μυαλό μου σαν την πέτρα στη λίμνη κι αναταράζουν τη σκέψη μου !Τι συμβαίνει άραγε ;Ξαφνικά ηρεμώ .Μια ανείπωτη αγαλλίαση διατρέχει τους νευρώνες μου. Φοράω τα πρεσβυωπικά μου γυαλιά .
Στην πρώτη φωτογραφία ο θείος μου, ο αδελφός της μάνας μου, ποζάρει με μαύρα γυαλιά ηλίου, με τους Κιρκαλιώτες συναδέλφους του.
Ε, τώρα τι να πω, πως με ακούμπησε πάλι η «μάγισσα» με το ραβδί της;
Όσο η Κούλα, η Χρύσα, η Δώρα, η Βάσω, η Ελένη, η Μαρία, οι γυναίκες της παρέας, φέρνουν στα χέρια τους μία-μία τις φωτογραφίες, αναγνωρίζουν τα πρόσωπα, καταθέτουν πληροφορίες για τα μεταλλεία της Κίρκης και σχολιάζουν την εποχή, εγώ φέρνω στο μυαλό μου ό,τι διάβασα για να καλυτερεύσω τη ζωή μου και συνάμα και τη ζωή των άλλων που σχετίζονται ή όχι με εμένα!
Να επιμένεις θετικά, να λες ευχαριστώ, να αποδίδεις ευγνωμοσύνη στο συνάνθρωπο !Αυτά συγκράτησα, αυτά σαν μαγικό μυστικό από τα βιβλία που διάβασα, και είναι πράγματι πολύ χρήσιμο εργαλείο, στην επέμβαση για αφαίρεση της κακίας και του μίσους, του φθόνου και της ζήλειας που κρυφά ή φανερά τρέφουμε για τον άλλον και τρώνε τα σωθικά μας.
Σώνεται η μέρα εδώ, στην ομορφιά της ζωής, και τα συναισθήματα πλημμύρισαν την ψυχή μου.
Το αισθάνομαι τούτη την ώρα του δειλινού και θα το πω. Ευχαριστώ το Γιώργο και τον ευγνωμονώ, γιατί με την αμέριστη συμπαράστασή του, με την μεγαλοψυχία του και χάρη στην απέραντη καρτερικότητά του, είμαι σήμερα εδώ.
Ευχαριστώ το Θεό που μου έδειξε ακόμη έναν καλό δρόμο, της Κίρκης, στον οποίο πορεύομαι με τους υπέροχους πραγματικά κατοίκους της.
Κίρκη μου,
Εσύ, να μ’ αγαπάς να με μαγεύεις πιότερο, όσο ο χρόνος θα διαβαίνει
Πανέμορφη, αξέχαστη γλυκιά, με τον αιθέριο σου χιτώνα τυλιγμένη.
* Η Άννα Δεληγιάννη - Τσιουλπά, γεννήθηκε στη Σαμοθράκη.Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ. Είναι ποιήτρια, συγγραφέας, αρθρογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Ζει μόνιμα στην Αλεξανδρούπολη. [ e-mail ]
Αναρτήσεις
