της Μαριάννας Γεωργοτά *
Η Ράτζι είχε δυο μαύρα ξύλινα πόδια ξυπόλυτα όταν τη γνώρισα
και τα
λεπτά μακριά της χέρια βαθιά χωμένα στις ξεχειλωμένες τις τσέπες
Η Ράτζι
είχε μαύρα φουντωτά μαλλιά και φορούσε στο λαιμό
μαλακές
βέργες από δέντρο ελιάς πλεγμένες πάνω σε δεκάδες ξερά φύλλα
Ήταν το
πιο πολύτιμο περιδέραιο που ζήλεψα ποτέ…
Όταν
γελούσε τα λευκά της δόντια άστραφταν πάνω στο μελαψό της πρόσωπο
σαν άσπρα
μαργαριτάρια και μασούσε άχαρα, ανάλατα φιστίκια Αιγίνης
Καθόμουν
στην προκυμαία ένα δροσερό βράδυ του Απρίλη
όταν άκουσα
τη χρυσή άμμο να ανοίγει διακριτικά ένα στενό πέρασμα στο πλάι μου
Μετρούσα
τα αστέρια ένα ένα πάνω από το κεφάλι μου
σαν την
άκουσα να μου λέει
Προσπάθησα να τα μετρήσω χιλιάδες
φορές..
Τότε ένα
αστέρι άρχισε να πέφτει και να βουλιάζει στη θάλασσα
Πόσες
φορές το είχα ευχηθεί και να που τώρα μπορούσε να συμβεί στ’ αλήθεια
Η θάλασσα
για λίγο μόνο δευτερόλεπτα έγινε υγρό ολόχρυσο φως
Και είδα
τις διάφανες γοργόνες…
Μαγεία! φώναξα και αντίκρισα στο πλάι μου
τη Ράτζι
Δεν πέρασα
ούτε ένα βράδυ του Απρίλη χωρίς εκείνη στο πλάι μου
να μετράμε
τ’ αστέρια
Και τα
μεσημέρια σεργιανούσαμε μαζί στο νησί γεμίζοντας τις χούφτες μας
κλεμμένα
φιστίκια
Τις
Κυριακές ξυπνούσαμε νωρίς, πριν έρθει η αυγή, για να πάμε στο Ναό
Βρίσκαμε
μια αρχαία πέτρα για να ξεκουραστούμε ύστερα από ώρες περπάτημα
και έπειτα
αφουγκραζόμασταν τους ήχους της Αφαίας…
Τα
πατήματα των προσκυνητών, τις παρακλητικές ιαχές του Μίνωα
Ώσπου,
ένα πρωί
του Μάη, η Ράτζι χάθηκε…
Το μόνο
που βρήκα από κείνη ήταν το περιδέραιό της
Το είχε αφήσει προσεκτικά πάνω στη πέτρα της
Το είχε αφήσει προσεκτικά πάνω στη πέτρα της
Το φόρεσα
με πόνο και ένα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπο
Η Ράτζι
κάπου θα είχε δυο ξύλινα ξυπόλυτα πόδια
και ένα
λαιμό χωρίς περιδέραιο
Και γω θα
είχα ένα Ναό
χωρίς του
ήχους της Αφαίας
και μια
θάλασσα
χωρίς
κίτρινα αστέρια…
* Η Μαριάννα Γεωργοτά γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Παντρεμένη, με δύο κόρες, ζει στη Θεσσαλονίκη. Τις νύχτες κοιμάται και ονειρεύεται σαν όλους τους άλλους. Τις μέρες γράφει κάτω απ’ τον ήλιο. Για κείνα που την κάνουν να αγαπάει, να σκιρτά, να λαχταράει. Για τούτα που την κάνουν να αισθάνεται, στο ανάμεσό τους και η θάλασσα…
Αναρτήσεις
