Ποθούν τη μετουσίωση,
γι’ αυτό σ’ ακολουθούνε σαν σκιά…
Καραδοκούν και σε κυριεύουνε σαν δεν το περιμένεις.
Απ' τον Μορφέα ζητούν τα όνειρά σου
για να τα σπρώξουν σε ποτάμια μελανά.
Του δύοντος ηλίου την μαγεία καθώς θωρείς, είναι κοντά.
…Του γιασεμιού το άρωμα να μυριστείς σαν γέρνεις ,
σαν γεύεσαι τον έρωτα με το ταίρι σου αγκαλιά…
Μέσα στο μυαλό σου ορμάνε στα κρυφά
μπερδεύουν τους πόθους με τ’ απαγορευμένα,
ίδιες γάτες , που παίζουνε με νήματα ακριβά.
Εκεί που το μυαλό σου μοιάζει απόρθητο,
σαν Εφιάλτης, βρίσκουν τον δρόμο, σε κυκλώνουν,
σε αφοπλίζουν και ζητούν συνείδηση, θυμητικά.
Σαν Ερινύες σε καταδιώκουν, βασανιστικά.
Ζητούν απελπισμένα απτές να γίνουν,
και να εξαπλωθούν σαν επιδημία, σαν φωτιά...
…Από σκέψεις σε λέξεις …
Κι έπειτα σε σκέψεις άλλου νου; ξανά.
Λαχταρούν να τις διαβάσουν κι άλλων μάτια,
να συνεχίσουν το αέναο παιχνίδι τους,
μα μοναχές τους δεν μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά.
Κι όταν τις ρίξεις στο χαρτί και πιστέψεις ότι βρήκες σωτηρία,
πλανάσαι οικτρά…
Σαν τα κεφάλια Λερναίας Ύδρας είναι η φύση τους,
που σαν τα κόψεις και νομίσεις ότι έσβησαν για πάντα,
ευθύς ξαναβλαστούν και ορθώνονται...
Διπλά…
* Η Ισμήνη Παφίτη επιμένει να εκφράζεται μέσω της γραφής γιατί έτσι ταξιδεύει σε μέρη που δεν φανταζόταν ποτέ και μπορεί να ταξιδεύει κι άλλους.
Αναρτήσεις
