Οι φήμες σχετικά με το Κουτί είναι ανυπόστατες. Πρέπει να ντρέπονται όσοι το κατηγορούν ασυστόλως ενώ έχουν πλήρη άγνοια των ιδιοτήτων του και των όσων αντιπροσωπεύει. Αναλογίστηκα ότι είναι ευθύνη μου να ξεκαθαρίσω τα πράγματα και γι’ αυτό στέκομαι εδώ ενώπιόν σας, έτοιμη να τα βάλω στη θέση τους, έτοιμη να σας μιλήσω για όσα δε γνωρίζετε αλλά καίγεστε να μάθετε.
Θέλω να ξεκινήσω δίνοντας στο Κουτί τις σωστές του διαστάσεις. Σίγουρα δεν είναι τεράστιο –κάτι τέτοιο δε θα ήταν βολικό– αλλά ούτε μικροσκοπικό. Θα έλεγα πως το μέγεθός του είναι όσο ακριβώς χρειάζεται για να παρέχει αίσθηση ασφάλειας αλλά και ελευθερίας, ένας συνδυασμός που, όπως μπορεί ο καθένας από εσάς να βεβαιώσει, είναι αδύνατον να επιτευχθεί χωρίς τους απαραίτητους μαθηματικούς υπολογισμούς, τους οποίους ελάχιστοι είναι σε θέση να φέρουν εις πέρας. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σας αποκαλύψω τη χωρητικότητά του, γιατί πιθανόν ανάμεσά σας υπάρχουν κατάσκοποι -κύριε, παρακαλώ μη διαμαρτύρεστε, εκτός κι αν έχετε λόγο να φοβάστε- άλλωστε νομίζω πως δεν είναι αυτό το ζητούμενό μας.
Στο εσωτερικό του επικρατεί σταθερή θερμοκρασία και τις τέσσερις εποχές του χρόνου και, επειδή αρχίζω να αισθάνομαι μεγαλόκαρδη, θα σας αποκαλύψω ποια είναι αυτή: 24,3 βαθμοί Κελσίου. Ευχαριστώ, κυρία μου, για το χειροκρότημα. Καλύτερα όμως να το φυλάξετε για το τέλος. Ευχαριστώ. Η υγρασία είναι επίσης σταθερή, αλλά φοβάμαι πως για την ώρα θα παραμείνει κρυφή. Συγχωρέστε με που σας αποκρύπτω κάποια στοιχεία, αλλά αυτό είναι απαραίτητο για να προστατέψω το Κουτί από τυχόν εχθρούς, που ασφαλώς δε θα βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο ακροατήριο, αλλά πιθανόν να παραμονεύουν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Θα συνεχίσω όμως να σας το περιγράφω με αρκετή πιστότητα, ώστε να μπορέσετε να αντιληφθείτε το μεγαλείο του και να παλέψετε μαζί μου για την υπεράσπισή του.
Συνεχίζω λέγοντας πως μέσα στο Κουτί η ημέρα διαρκεί πάντοτε 16 ώρες και η νύχτα 8. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσω, για όποιον τυχόν δεν το έχει ακόμα καταλάβει, ότι η σταθερότητα είναι η πεμπτουσία του Κουτιού. Μέσω αυτής εξασφαλίζει την ψυχική ισορροπία και την αρμονία, που τόσο είναι αναγκαία στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Αντιθέτως, όλοι πια γνωρίζετε τι κίνδυνοι παραμονεύουν εκτός. Όλοι, ακόμα και οι δήθεν άνετοι χίπηδες, δύσκολα μπορείτε να κρύψετε τον απολύτως δικαιολογημένο φόβο που έχει φυτρώσει στις καρδιές σας. Μην αγχώνεστε. Είναι απολύτως φυσικό να νιώθετε έτσι, αφού όλοι σας φέρθηκαν σκάρτα προδίδοντας την εμπιστοσύνη σας και τα όνειρά σας. Και λογικό δεν είναι να θέλετε να προστατευτείτε από τα δεινά που παραμονεύουν πια σε κάθε γωνία, σε κάθε στροφή του κοινού μας δρόμου;
Γι’ αυτό κι εγώ επέλεξα να ζω μέσα στο Κουτί, όπως άλλωστε χιλιάδες ακόμα συμπατριώτες μας. Μήπως και αυτοί δεν ξέρουν τι κάνουν; Μα τότε γιατί κανείς που εισήχθη στο Κουτί του δεν έχει βγει από αυτό; Μα γιατί δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει. Οι συνθήκες που επικρατούν εντός του είναι ιδανικές και μόνο ένας τρελός θα αποφάσιζε να το εγκαταλείψει. Κανείς δεν έχει αποδειχτεί τόσο ανόητος.
Για να σας πείσω, θα χρησιμοποιήσω μαρτυρίες ανθρώπων που ήδη ζουν εδώ και εννιά μήνες στο Κουτί. Διαβάζω μερικές: α) «Με το που μπήκα στο Κουτί μου ένιωσα άνετα. Ο φωτισμός εντός του είναι κάτι το μοναδικό, κάτι που ποτέ δεν είχα δει στη Φύση, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει σε αυτήν. Δε γνωρίζω από πού πηγάζει, και δε με ενδιαφέρει κιόλας, αλλά ξέρω ότι μου δίνει μια αίσθηση ηρεμίας που δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι υπήρχε». β) «Έχω ό,τι χρειάζομαι εδώ μέσα. Τέλεια θερμοκρασία, ωραίο φως, άνεση και προπάντων ασφάλεια. Κανείς δεν μπορεί να εισβάλλει μέσα στο Κουτί μου, το γράφει άλλωστε και στην εγγύηση. Με λίγα λόγια έχω βρει την ησυχία μου. Εδώ μέσα θα πεθάνω. Μ’ αυτό θα με θάψουν. Τέλος». Ίσως κάποιες από τις παραπάνω δηλώσεις να σας φάνηκαν απόλυτες –γι’ αυτό διαμαρτύρεστε, νεαρέ μου; ηρεμήστε κι αφήστε να μιλήσω– αλλά φανταστείτε τι αίσθημα ευφορίας γεννιέται σε αυτούς τους απλούς ανθρώπους που τους οδηγεί να μιλούν με τόση σιγουριά και πίστη.
Πριν σας διηγηθώ και τη δική μου μαρτυρία σχετικά με την νέα μου ζωή, ή πιο σωστά τη μοναδική μου ζωή, αφού σίγουρα έχω διαγράψει οριστικά το γελοίο παρελθόν μου, θα σας αποκαλύψω μερικά ακόμα από τα τεχνικά μυστικά του Κουτιού. Τα έξι τοιχώματά του αποτελούνται από ειδικό χαρτόνι, κατασκευασμένο στα εργαστήριά μας από τους καλύτερους νέους επιστήμονες, που παραμένει αναλλοίωτο εις τους αιώνες των αιώνων. Αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν αποσυντίθεται και κρατάει μακριά τα βρωμερά σκουλήκια που τόσο βάναυσα επιτίθενται στο ανθρώπινο σώμα μετά το θάνατο. Κατά συνέπεια το σώμα όποιου μένει μέσα στο Κουτί παραμένει ακέραιο και έτοιμο για τη Δευτέρα Παρουσία, όπου θα παρουσιαστεί μπροστά στα μάτια του Θεού χωρίς να τα σκοτεινιάζει με την ασχήμια της σήψης. Σε αυτό το αποτέλεσμα συμβάλλει και ο ειδικά διαμορφωμένος αέρας, ο απολύτως αποστειρωμένος, που έχει εξασφαλιστεί για κάθε ένα από τα Κουτιά.
Μέσα στο Κουτί υπάρχει ειδική οθόνη που αναμεταδίδει όσα συμβαίνουν εκτός. Αυτή η οθόνη, υψηλής ευκρίνειας, έχει ευτυχώς αντικαταστήσει τα μάτια μας. Και λέω ευτυχώς, γιατί ούτε από μυωπία, ούτε από αστιγματισμό ούτε από κάποια άλλη ασθένεια δεν κινδυνεύει. Όπως από καμία ασθένεια δεν κινδυνεύουμε κι εμείς πλέον, διότι κανείς ποτέ δεν αρρωσταίνει εφόσον αποφασίσει να ζήσει όπως κι εγώ. Κι αν κανείς από εσάς αμφιβάλλει, διότι άκουσα κάποια ειρωνικά μουρμουρητά από το βάθος, σας καλώ να μου απαντήσετε. Έχετε δει ποτέ κανένα Κουτί στο νοσοκομείο; Η απάντηση είναι ασφαλώς ΟΧΙ και προκαλώ όποιον θέλει να πει το αντίθετο.
Τέλος, κυρίες και κύριοι, είστε οι πρώτοι που θα ακούσετε αυτά τα συγκλονιστικά νέα. Παρακαλώ τα μικρά παιδιά να σκεπάσουν τα αυτιά τους με τις παλάμες τους, καθότι το θέμα αφορά μόνο τους ενηλίκους. Όπως γνωρίζετε, υπήρχε μια συζήτηση για το πώς μπορεί να επιτευχθεί η σεξουαλική συνεύρεση από τη στιγμή που ο κάθε ένας είναι κλεισμένος στο δικό του, αποκλειστικά δικό του, Κουτί. Ε, λοιπόν με αίσθημα υπερηφάνειας σας διαβεβαιώνω ότι χάρη στους καταπληκτικούς μας επιστήμονες που νυχθημερόν εργάζονται στα εργαστήρια της Εταιρίας ο στόχος επετεύχθη και ήδη επτά άτομα έχουν συνευρεθεί. Μάλιστα με συγκίνηση σας ανακοινώνω ότι μια γυναίκα είναι τριών μηνών έγκυος και ήδη είναι έτοιμο το Κουτάκι για το μωρό. Σας ευχαριστώ για τα χειροκροτήματα. Κι εγώ χειροκροτώ μαζί σας τους επιστήμονες μας, τους ακούραστους αυτούς εργάτες που μοχθούν αποκλειστικά και μόνο για το δικό μας καλό.
Και τώρα κυρίες, κύριοι και μικρά παιδιά -στα τελευταία ας επιτραπεί και πάλι η ακρόαση, παρακαλώ- ήρθε η ώρα για τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής σας. Δε θα προσπαθήσω με επιπόλαια επιχειρήματα να σας πείσω να μπείτε μέσα στο Κουτί. Το μόνο που θα κάνω είναι να σας πω πώς η ίδια αισθάνομαι από τις 6 Απριλίου 2012, την ημέρα δηλαδή που αποφάσισα να κλείσω για πάντα τα μάτια και να μπω μέσα. Πιστεύω ότι με το Κουτί ο άνθρωπος ανακάλυψε το Θεό. Από την ημέρα που μπήκα μέσα με περιβάλλει η ταπεινότητα και η σοφία του. Δε χρειάζομαι κανένα άλλο έμβιο πλάσμα για να συμπληρωθώ. Είμαι αυτάρκης. Είμαι Θεός.
Αντιλαμβάνομαι ότι η δήλωσή μου αυτή ίσως ηχεί στα αυτιά σας ακραία και κατανοώ τη σιγή που έχει απλωθεί στην αίθουσα. Παράλληλα όμως νιώθω ότι είστε έτοιμοι να μοιραστείτε μαζί μου το αίσθημα αυτό. Τραβώ λοιπόν την κουρτίνα και να… σας αποκαλύπτω 314 κουτιά που βρίσκονται μέσα σε αυτήν την αίθουσα, όσοι ακριβώς είστε και εσείς. Μπορείτε να δείτε τα Κουτιά. Είναι όλα χρώματος καφέ και εδώ στο πάνω δεξί τμήμα τους διακρίνεται το μοναδικό, για το καθένα, νούμερο. Από τη στιγμή που θα εισαχθείτε, ο αριθμός αυτός αποτελεί την ταυτότητά σας. Μην ανησυχείτε για τα μεγέθη. Ο κάθε ένας από εσάς έχει ένα Κουτί έτοιμο να τον περιμένει. Έχουμε φυσικά και Κουτιά για τα μικρά παιδιά. Μπείτε στην σειρά λοιπόν. Μην σπρώχνετε, κύριε, προπαντός πρέπει να τηρηθεί η Τάξη. Ναι, περάστε λοιπόν στην γραμμή. Τα γυναικόπαιδα πρώτα, παρακαλώ. Α, τι χαριτωμένη μικρούλα με όμορφα κοτσιδάκια. Πόσο είναι η κορούλα σας; Κιόλας επτά; Έλα, μικρό μου, σκύψε και θα χωρέσεις. Ναι, μπορείς να φιλήσεις για τελευταία φορά την μητέρα σου πριν μπεις. Σκύψε τώρα, μη χτυπήσεις το κεφαλάκι σου. Έλα. Έλα. Μπραααάβο. Ο επόμενος παρακαλώ.
* Η Λίνα Ρόκου γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1979. Μεγάλωσε στην Κέρκυρα, στην οποία επιστρέφει κάθε φορά που της λείπουν τα πράσινα παντζούρια. Σπούδασε στο τμήμα "Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού" του Παντείου και έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος και υπεύθυνη φωτογραφικής ύλης. Πριν δύο χρόνια ξεκίνησε να γράφει και όλα πήραν νέα τροπή. Συμμετείχε στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής του Ε.ΚΕ.ΒΙ. το φθινόπωρο του 2011. Διακρίθηκε στον διαγωνισμό “Λόγω Τέχνης 2011” και το διήγημα της “Conneξιον” θα συμπεριληφθεί στο e-book με τα 20 καλύτερα. Κείμενα της έχουν δημοσιευτεί στον τύπο και σε ιστολόγια.
Αναρτήσεις
