Το χρώμα της αγάπης, ποιό νάναι άραγε; Υποψιάζομαι ότι πολλοί από εσάς θα μου απαντήσετε πως είναι το κόκκινο. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια το κόκκινο χρώμα έχει ταυτιστεί ως το χρώμα του πάθους, του έρωτα, της αγάπης, της λατρείας μας για κάποιον. Κι όμως το κόκκινο δεν είναι ακριβώς το χρώμα της αγάπης, της αληθινής, αιώνιας αγάπης... αλλά μια απόχρωση αυτού, μία μίξη χρωμάτων του μώβ, του ρόζ, του πορτοκαλί, του κίτρινου και του κόκκινου. Μια υπέροχη, μαγική απόχρωση που την ανακάλυψα εντελώς τυχαία κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου, στην εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης.
Ήταν η ώρα που έδυε ο ήλιος, ένα βράδυ του καλοκαιριού, γύρω στις 9.30μ.μ., κοντά στην περιοχή του Πλαταμώνα... Ατενίζοντας τον ορίζοντα της θάλασσας μέσα απο το τζάμι του λεωφορείου της γραμμής, το βλέμμα μου σταμάτησε στην πιο όμορφη, μαγική στιγμή, την πιο όμορφη ώρα, στον πιο κατάλληλο τόπο. Σ'ενα σύμπλεγμα χρωμάτων και σύννεφων πάνω απο τη θάλασσα, σ'εναν χορό συναισθημάτων και εικόνας, της ωραιότερης εικόνας της ζωής μου... Εκείνη την ώρα είπα μέσα μου: Αυτό είναι το χρώμα της πραγματικής αγάπης, μιας αγάπης αληθινής που δεν έχει σύνορα και φραγμούς, που δε γνωρίζει από αυταπάτες και ζήλιες, που παραμένει ατόφια όσα χρόνια κι αν περάσουν...
Δε ξέρω γιατί εκείνη τη στιγμή συνέδεσα αυτή την πανέμορφη δύση του ηλίου με την αγάπη. Ήταν απλά μια αυθόρμητη σκέψη. Ή ίσως επειδή η αγάπη δεν έχει μόνο ένα χρώμα στη ζωή μας αλλά πολλά που όταν ενωθούν μεταξύ τους δημιουργούν τα πιο αληθινά κι ανιδιοτελή συναισθήματα, τα πιο όμορφα όνειρα και τις πιο μεγάλες ελπίδες. Ατενίζοντας παράλληλα εκεί ψηλά το φωτισμένο κάστρο, το πάζλ ολοκληρωνόταν σαν σε παραμύθι, σαν μια γλυκιά, περίεργη ονείρωξη... Λες και το κάστρο ήταν το σώμα, ενώ τα χρώματα της δύσης του ηλίου μαζί με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, η ψυχή μου. Χωρίς αυτά τα δύο δε θα μπορούσε να υπάρχει η αγάπη, η αγάπη σε όλο της το μεγαλείο.
Γιατί η αγάπη δεν είναι μονόπλευρη, δεν είναι μονοδιάστατη, μα ούτε και μονόχρωμη. Είναι απέραντη και μοιρασμένη σε πολλές και διάφορες φάσεις της ζωής μας. Περικλείει όλα τα στάδια της ανθρώπινης ζωής και της συνύπαρξής μας με τους άλλους ανθρώπους. Γι'αυτό κι η απόχρωσή της είναι μοναδική, σπάνια, αποτυπωμένη στο μυαλό και τη ψυχή. Κάποιοι ίσως να συνδέουν την αγάπη με τη λάμψη του φεγγαριού και των αστεριών, κάποιοι άλλοι με το κόκκινο των ρόδων, κάποιοι άλλοι με τη μελωδία ενός τραγουδιού ενώ κάποιοι άλλοι όταν γεύονται ένα ζουμερό, ζεστό σουφλέ σοκολάτας... Ο καθένας την αντιλαμβάνεται με τα δικά του χρώματα και τις δικές του αισθήσεις και σύμφωνα πάντα με τα δικά του βιώματα, τις δικές του προσωπικές ιστορίες αγάπης...
Σαν άνθρωπος, πάντοτε συνέδεα τα πάντα με εικόνες, διάφορες εικόνες συναισθημάτων και εμπειριών... Ίσως έχει να κάνει και με την αισθητική των πραγμάτων γύρω μου. Καλώς ή κακώς πάντα πίστευα και πιστεύω ακόμη στην καλαισθησία ανθρώπων, πραγμάτων κι ενεργειών. Αλλά παράλληλα εμβαθύνω σε ότι όμορφο βλέπω γύρω μου και το μετατρέπω σε συναίσθημα, σε μία έκτη αίσθηση. Ποτέ δε μένω στην επιφάνεια των πραγμάτων παρά ψάχνω να βρώ την ουσία, το μήνυμα που θα με κερδίσει κάθε φορά και θα με κάνει να νιώσω όμορφα. Αυτό συνέβη και με εκείνη την υπέροχη, μαγική δύση του ηλίου, τη δύση της αγάπης. Γιατί η αγάπη μπορεί φαινομενικά να φαντάζει το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ένας άνδρας ή μία γυναίκα αλλά αν δεν εμβαθύνεις και δε προσπαθήσεις να διατηρήσεις όλα εκείνα τα στοιχεία που την κάνουν τόσο όμορφη και μοναδική τότε δε θα σου αφήσει τίποτα παρά μονάχα μια πικρή γεύση, μια ομιχλώδη, ασπρόμαυρη εικόνα.
Έχω δει πολλά ηλιοβασιλέματα στη ζωή μου, αρκετά από αυτά πολύ ξεχωριστά. Όμως... εκείνη τη στιγμή, εκείνο το ηλιοβασίλεμα, ήταν το πιο ξεχωριστό. Ίσως στο μέλλον να συναντήσω μπροστά μου ένα καλύτερο... κανείς δε ξέρει τι μας επιφυλλάσσει η ίδια η ζωή, μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις κι ανατροπές. Μια ζωή γεμάτη χρώματα, άλλοτε έγρωμη κι άλλοτε ασπρόμαυρη. Μέχρι στιγμής, το ταξίδι μου στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα είναι πολύχρωμο παρά τις λιγοστές φουρτούνες του. Αν θα συνεχίσει να είναι πολύχρωμο; Μόνον η “μάγισσα” θάλασσα το ξέρει...
* Η Μαργαρίτα Ιωσηφίδου γεννήθηκε μια Κυριακή του Μάη στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκτοτε διαμένει στην πολυαγαπημένη της πόλη, περιδιαβαίνοντας τα αγαπημένα της σοκάκια και το λιμάνι της, χαζεύοντας πότε-πότε το μελαγχολικό ηλιοβασίλεμα κάθε φορά που χάνεται στη θάλασσα του Θερμαϊκού. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός αλλά κατά καιρούς και ως μεταφράστρια. Όποτε βρίσκεται χαμένη στη “μετάφραση” της ζωής αποτυπώνει τις σκέψεις της σε μία εφημερίδα, την Community Voice. Γιατί για εκείνη η “μετάφραση” της ζωής είναι η πιο δύσκολη, η πιο χρονοβόρα αλλά ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη πρόκληση...
Αναρτήσεις
