Τα παπούτσια του τα είχε αγοράσει λίγο πριν δώσει πανελλαδικές, με αυτά είχε πάει να πάρει και τους βαθμούς στο σχολείο και ύστερα για να παραδώσει το μηχανογραφικό του. Mε αυτά είχε πάει διακοπές εκείνο το καλοκαίρι, τις πρώτες διακοπές με τη παρέα του. Ύπνος μέχρι το μεσημέρι, φραπέδες, βουτιές στη θάλασσα μέχρι το απόγευμα, φαΐ και ξεκούραση. Τα βράδια ποτά, άχαρα πεσίματα σε κοπέλες, γνωριμίες…
Την είχε γνωρίσει λίγο πριν το χειμώνα του πρώτου έτους του, στη πλατεία της γειτονιάς του, εκεί όπου μαζευόντουσαν και έκαναν ποδήλατο και σκέητ με τους φίλους του. Εκείνη -ελάχιστα μεγαλύτερη του- είχε κάτσει ένα βράδυ με κάτι φίλες της και κουβέντιαζαν. Για να τη γνωρίσει έτρωγε τούμπες μπροστά της προσπαθώντας να την εντυπωσιάσει, στο τέλος βρήκε το θάρρος και της μίλησε.
Με τα αθλητικά του να πηγαίνει στα πρώτα τους ραντεβού. Σινεμά, καφέδες, απογεύματα που κατέληγαν σε ποτά, ποτά που κατέληγαν με κουβέντες στη πλατεία, ματιές, φιλί, φιλιά, ο πρώτος του έρωτας…
Το πρώτο τους καιρό εξαφανιζόταν από γονείς και φίλους. Όλη την ώρα την περνούσε σπίτι της, μαζί της, στο δικό του μόνο για να αλλάζει ρούχα, να παίρνει τα βιβλία του και να του δίνουν χρήματα. Να πηγαίνει να τη βρίσκει τα μεσημέρια που δεν είχε μάθημα για να τρώνε μαζί στο εστιατόριο της σχολής.
Λίγο μετά την άνοιξη, πλησιάζοντας το καλοκαίρι, φορούσε βερμούδα, κοντομάνικο, μια μπλούζα για την ψύχρα ή ένα πουκάμισο, στα πόδια του πάντα τα ίδια αθλητικά παπούτσια. Είχαν πιάσει και οι δύο τους δουλειά. Ο ίδιος μοίραζε φυλλάδια με κάποιους φίλους του στις στάσεις του μετρό. Εκείνη σε μία καφετέρια σερβιτόρα κοντά στο πανεπιστήμιο. Ότι χρήματα έβγαζαν ήταν για τις διακοπές τους. Κάποιες μέρες μαζί, κάποιες μέρες με φίλους, ύστερα με τις οικογένειες τους…
Χειμώνας με βροχές. Τα αθλητικά παπούτσια σκισμένα πια. Ένας χρόνος και κάτι μετά. Τη συναντούσε με διαστήματα πια, χώριζαν, τα έφτιαχναν, ξαναχώριζαν. Μηνύματα, τηλέφωνα, ζήλιες, κλάματα, βρισιές, φωνές… Μερικές φορές προσπαθούσαν να είναι χαλαροί και στο τέλος ξέσπαγαν ο ένας στον άλλο, ξανακοιμόντουσαν μαζί και ύστερα αμηχανία. Ο πρώτος του έρωτας…
Σε ένα κατάστημα αθλητικών ρούχων, δοκίμαζε παπούτσια, στο τέλος αγόρασε ένα ζευγάρι καινούρια. Τα φόρεσε κατευθείαν. Βγαίνοντας έξω, άφησε τα παλιά δίπλα σε ένα σκουπιδοτενεκέ, στάθηκε -για λίγο- και σκέφτηκε …τις λιωμένες σόλες, τις τρύπες, τις μνήμες…
* Ο Στράτης Πι γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα, τελείωσε ηχοληψία και τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη συγγραφή, τη φωτογραφία και τη σκηνοθεσία. Γράφει στο προσωπικό blog του http://littlestreetstories.wordpress.com.
Αναρτήσεις
