του Πάνου Ζώη (Ian Wicker) *
1.
Δεν έχουμε τίποτα
δικό μας.
Φεύγοντας, θα κλείσουμε
ήσυχα την πόρτα,
τα βήματά μας θα είναι
οι ψίθυροι των τελευταίων
ακροάσεων,
θα βγούμε στο δρόμο των
αναμνήσεων
κρατώντας μια ανθοδέσμη
τύψεων
κι αλίμονο
αν κάτι νοσταλγήσουμε.
2.
Τέλος πάντων,
αναρριχήθηκα σ όλες τις εκδοχές
μιας αλήθειας
-αυτές που μου αφηγήθηκαν κι
αυτές που μπόρεσα να δω με τα μικρά
κιάλια του θεάτρου.
Ήταν η εποχή που απολάμβανα
την τελευταία
θέση
στον εξώστη.
Ήσυχος, με την ασφάλεια
της πόρτας εξόδου πίσω μου.
3.
Για φως είχαμε κεριά
και ρουφάγαμε τη γλύκα τους.
Μιλάγαμε όλο το βράδυ, ο ένας
για το χαμό του άλλου.
Είπαμε για τα θεμέλια των σπιτιών
που ζήσαμε χρόνια.
Για τους τοίχους που έπεσαν απ την ξηρασία.
Για τις σκεπές που ράγιζαν όταν
βγαίναμε στους δρόμους.
Για τους έρωτες που ξεχάστηκαν
στις σοφίτες.
Οι φλόγες των κεριών τρεμόπαιζαν
και είπαμε πως ήρθε η ώρα…
Μπήκαμε πάλι στις φωλιές μας.
4.
Μετά τον κύριο σεισμό
ήρθαν οι μετασεισμοί
και οι ζημιές έγιναν μεγαλύτερες.
Γιατί έπεσαν και τα τελευταία φύλλα
από το δέντρο της αυλής.
5.
Κάθισα στο εδώλιο
τις τελευταίες τύψεις μου.
Δυο- τρεις ήταν.
Οι πιο δυνατές.
Εισηγήθηκα την αθώωσή τους.
* Ο Πάνος Ζώης (Ian Wicker) γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 4 Νοεμβρίου του 1969. Σπούδασε κτηνίατρος στη Θεσσαλονίκη. Το 1997 επέστρεψε στην πόλη του, όπου ασκεί το επάγγελμα του κτηνιάτρου. Στην ζωή του τον συντροφεύει η Τιτίκα και το μεγάλο του πάθος: η συγγραφή. Έχει μια λατρεμένη κόρη, τη Σαββίνα, 6,5 ετών, που σκέφτεται πολύ και μιλά λίγο, ενώ η καθημερινότητά του διανθίζεται από τη θεατρικότητα της εξάχρονης, πολυαγαπημένης του Μυρτώς.
Αναρτήσεις
