Τα γαμημένα τα παραμύθια, οι γαμημένες διαφημίσεις. Αυτά φταίνε για όλα. Ονειρευόμαστε μια ζωή που δεν υπάρχει, έναν κόσμο επίπεδο και γραμμικό, που όλα κυλούν, μπορεί και κυκλικά, μα ποιος νοιάζεται, αρκεί ο πρίγκιπας να έρθει με το άλογο, και μετά να τρώνε όλοι χαρούμενοι πρωινό σε μια σούπερ κουζίνα που βλέπει στον κήπο.
Να πω κι άλλα; Χιλιάδες εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου, άλλες από εδώ, άλλες από εκεί. Στις ρομαντικές ιστορίες αναδεικνύονται πρότυπα, πρόσωπα που τα αναζητώ χρόνια τώρα στην πλατεία Ομονοίας, την πλατεία Κολωνακίου, την πλατεία Θησείου και όλες της πλατείες της Αθήνας. Στο σινεμά αναζητώ αυτά τα πρόσωπα στις πλατείες τις γης. Στο τέλος της μέρας βλέπω μονάχα το διάκοσμο. Άδεια τραπέζια, άδεια σιντριβάνια, το άγαλμα του έκπτωτου έρωτα στην πλατεία Καραϊσκάκη να γκρεμοτσακίζεται ξανά και ξανά κάθε νύχτα. Και το εκτυφλωτικό φως του φεγγαριού, της Ακρόπολης, των δημοτικών λαμπτήρων, τη στιγμή που θες να κρυφτείς. Οι ενοχλητικοί- όχι οι παρανοϊκοί ήχοι των αυτοκινήτων, η βοή της τρέλας, οι κραυγές της πόλης που κοιμάται ενώ είναι πάντα ξύπνια, που δεν ηρεμεί ποτέ και ποτέ δεν ακούγεται ο χτύπος μιας καρδιάς. Ακούγεται... στα νοσοκομεία. Όταν πια πάσχει. Όποιος παθαίνει καρδιά είχε λέει καρδιά, αλλά τα έμαθε όταν αυτή σταμάτησε. Καλοί οι ήχοι της πόλης. Ο χτύπος των καρδιών που χτυπούν ασυγχρόνιστοι θα ήταν ένας μεγάλος εφιάλτης θα έφτιαχναν έναν ήχο σκληρό, αποτρόπαιο, εφιαλτικό: φέρτε κι άλλες κόρνες, κι άλλες φωνές, από αυτά μπορώ να απομονώσω τα αφτιά μου πια...
Κι όμως ακούω το τραγούδι του πρίγκιπα, αυτό που ψιθύριζε χαδεύοντας τα μαλλιά της. Ένα τραγούδι, χωρίς λόγια, ή με λόγια άλλες φορές. Ένα μουρμουρητό, ή μουγκρητό άλλες φορές. Άλλες φορές ένα τραγούδι άηχο, ή αδιάφορο. Ένα τραγούδι για αυτών που είναι εκεί. Ποιος είναι εκεί; Είναι κανείς; Είναι κανείς κάπου επιτέλους; Ποιος κινείται πιο γρήγορα, η γη ή ο νους; Κι αν τα κορμιά ισορροπούν μήπως το τραγούδι αυτό το κλέβει η ταχύτητα. Της γης. Η ζωή δεν έχει ταχύτητα.
Τουκ τουκ τουκ, δουλεύουν οι μηχανές. Είναι πολύ δυνατά, δεν ακούω τι μου λες. Βρομάει και τόσο πολύ το λάδι, που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, Πρέπει απλά αν δουλεύω, «να δουλεύω σιωπηλά ώσπου να γαληνέψω αυτόν τον αχόρταγο πόθο»- όχι της πείνας, αλλά της σκέψης. Όταν όλα δουλεύουν γρήγορα, δυνατά και πιεστικά, τότε η σκέψη σταματά. Μην με κάνεις να προσπαθήσω να σε ακούσω. Όχι, θα εισπνεύσω δυνατά το λάδι μηχανής και θα ανοίξω κι άλλες μηχανές. Πρέπει να καλύψω το τραγούδι του πρίγκιπα που λυσσομανάει στο μυαλό μου. Κι αυτός άλλες φορές ουρλιάζει εκδικητικά για να μου καταξεσκίσει το μυαλό και άλλοτε τόσο σιγά να μου ξεσκίσει τη σάρκα. Η ψυχή μου αν αναρωτιέσαι, είναι άλλες φορές κολλημένη στο μυαλό μου και άλλοτε στη σάρκα μου.
Ο έκπτωτος άγγελος έφυγε από την πλατεία Καραϊσκάκη. Είναι καρφωμένος στο στήθος μου και οι δυο μας πάψαμε να είμαστε έργο τέχνης. Γίναμε μέρη της φάμπρικας. Λάθος. Είναι καρφωμένος στην πλάτη μου. Αυτό παρακαλώ να σημειωθεί. Ενοχλεί μερικές φορές τον κεντρικό μηχανισμό. Διακόπτει τον εξωφρενικό εξαιρετικό εξαίσιο ήχο της φάμπρικας. Βαρά συναγερμός και όλοι τρέχουν να τσεκάρουν τα μηχανήματα. Τι δεν λειτουργεί σωστά, γιατί μειώνεται η παραγωγή. Δεν μπορεί ένας άγγελος νεκρός να διαλύσει τα πάντα.
Τα παραμύθια είμαι βέβαιη, είναι σαν τις διαφημίσεις μιας άλλης εποχής. Προϊόντα όλο ψέμα, ωραιοποιημένα που πουλάνε τρελά. ΟΚ, καλοί οι διαφημιστές. Καλοί για το παιχνίδι της φάμπρικας, το οποίο είναι αιώνιο, φωλιάζει στα κιτάπια της ιστορίας από όταν εσύ και εγώ ακόμα ζωγραφίζαμε στα βράχια. Φυσικά υπάρχει μια τάση να μην το παραδεχόμαστε. Παλιά τα πράγματα λέμε ήταν καλύτερα. Γιατί παλιά; Και γιατί καλύτερα; Μόνο και μόνο για ένα λόγο: γιατί το «παλιά» δεν μπορεί να έρθει ξανά.
Επίσης τοποθετείται το θέμα τοπικά: Μπορεί να είναι έτσι στην Αθήνα, αλλά δεν είναι έτσι στην επαρχία, και όταν είναι έτσι στην επαρχία, δεν είναι έτσι στην Αμερική ή την Αυστραλία. Γιατί; Επειδή εκεί ξέρουν να ζουν, Γιατί; Επειδή εκεί γυρίζονται οι διαφημίσεις.
* Η Έφη Γεωργάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Για το ότι γεννήθηκε υπάρχουν αποδείξεις, για το ότι μεγάλωσε μόνο ενδείξεις. Της αρέσει να παίζει ακόμα, με τα παιδιά της, με τις λέξεις, με περίεργα υλικά. Γράφει ακόμα ημερολόγιο και πάει ακόμα στο σχολείο (Στο ΕΑΠ-τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού). Κάνει ακόμα Θέατρο (το οποίο σπούδασε) με παιδιά. Στόχο ζωής (αυτή τη στιγμή) δεν έχει- στόχο στιγμής έχει: να σπάσει μερικούς ακόμα κανόνες του παιχνιδιού.
Αναρτήσεις
