 |
| Φώτο: Ζέττα Καρφίδου |
Ποια αρετή ζηλεύετε σ' έναν άντρα; Πως κατονομάζεις εκείνη την «αρετή» που ενώ είσαι… στα πατώματα και σέρνεσαι κι όλο βουλιάζεις και πιο βαθιά και δεν θες να «σωθείς», γιατί όλα σου φταίνε, έρχεται εκείνος και σου χαμογελά, νηφάλιος, μειλίχιος, σε παίρνει αγκαλιά και τον ακούς να λέει: « Είμαι εδώ» κι εσύ αναδύεσαι; Ψυχραιμία το λένε; Αισιοδοξία το λένε; Αγάπη το λένε; Δεν ξέρω. Όπως κι αν το λένε, αυτό ζηλεύω.
Ποια αρετή ζηλεύετε σε μια γυναίκα; Την υπομονή. Ποτέ δεν είχα. Ίσως γιατί πάντα την θεωρούσα ελάττωμα σε μένα, μα σε κάποιες γυναίκες βλέπω ότι αποκτά θεία δύναμη και απόλυτη κατάκτηση.
Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας; Την αλήθεια τους για μένα που δεν διστάζουν να γίνουν σκληροί μαζί μου προκειμένου να με προστατέψουν κυρίως από τον εαυτό μου . Και το ότι ανέχονται τις μακροχρόνιες σιωπές μου και απομονώσεις μου. Δεν χρειάστηκε ποτέ να τους κρυφτώ. Με δέχονται και με ανέχονται για αυτό που είμαι. Είναι ένα χρέος που δεν θα μπορέσω να τους ξεχρεώσω ποτέ.
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα; Η βιασύνη. Τρέχω να τα προλάβω όλα, να τα ολοκληρώσω όλα κι όταν στέκομαι παρακολουθώ τα λάθη μου να με προσπερνάνε. Λίγο παραπάνω χρόνο να αφιέρωνα σε ό,τι κάνω, θα μου άρεσε το αποτέλεσμα. Το ξέρω, το «πολεμάω», μα πάντα με νικάει.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ενασχόληση; Οι ατελείωτοι περίπατοι στο ιστορικό κέντρο ανακαλύπτοντας πλακόστρωτα στενάκια κι αδιέξοδα, εκκλησάκια ξεχασμένα χωμένα στο βράχο της Ακρόπολης, πάρκα αθέατα στρωμένα με χαμάδα (ελιές πεσμένες) και χουζούρες γάτες, στο Φιλοπάππου ξετρυπώνοντας ξεχασμένες διαδρομές και παγκάκια με θέα. Το καλοκαίρι να αφήνομαι στη θάλασσα, στον ήλιο.
Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την ευτυχία; Μια αληθινή αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, δυο χέρια που προσπαθούν να ζεστάνουν τα δικά σου, μια παγωμένη μύτη χωμένη στο λαιμό σου, τα πρόσωπο των παιδιών όταν κοιμούνται.
Κάποτε για μένα ευτυχία ήταν να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ και αυτό σήμαινε η οικογένειά μου -και εκείνη που με έπλασε και εκείνη που εγώ δημιούργησα. Η απώλεια με δίδαξε το μοίρασμα της στιγμής. Ο χρόνος που μας δίνετε είναι θνητός σαν και μας. Ας τον κάνουμε, πράγματι, να αξίζει.
Ποια είναι για εσάς η μεγαλύτερη δυστυχία; Να μην είναι καλά τα παιδιά μου και οι άνθρωποι που αγαπώ. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμή στη ζωή μου. Χωρίς την σκέψη τους θα πάψω να «λειτουργώ», θα αδειάσω.
Εάν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να είστε; Πολλές φορές «ευχήθηκα» να είμαι ανόητη, δίχως σκέψη, να είμαι ευτυχισμένη με ό,τι… γυαλίζει. Να μην ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω. Να με νοιάζει ο εαυτός μου και μόνο, να έχω καλύτερες φιλενάδες τη ζυγαριά, τον καθρέφτη μου, τα περιοδικά της μόδας και τον πλαστικό χειρούργο. Να είμαι η «Ροζ Ματίνα» στο πρώτο μου βιβλίο «Η γύμνια της γιούκας». Η γνώση μαζί με τη δύναμη και την ελευθερία φέρει και τα δεσμά του πόνου.
Σε ποια χώρα θα θέλατε να ζείτε; Νοιώθω πολύ τυχερή που γεννήθηκα και ζω στην Ελλάδα. Λατρεύω να ταξιδεύω σε κάθε γωνιά της και να ανακαλύπτω τα χρώματα του κάθε τόπου, τις μυρωδιές του, τις γεύσεις του, ν΄ αγναντεύω με τις ώρες τον ουρανό και να γίνομαι κομμάτι του. Πουθενά πέρα από εδώ. Με τα καλά μας και τα στραβά μας.
Το αγαπημένο σας χρώμα; Ξέρω ότι δεν συμπαθώ το γκρίζο. Κανένα άλλο δεν ξεχωρίζω. Τα αγαπώ όλα.
Το αγαπημένο σας λουλούδι; Οι ανεμώνες που φυτρώνουν δειλά τα τέλη του Γενάρη στο Φιλοπάππου και τα γιασεμιά που απλώνονται την Άνοιξη στις λιγοστές αυλές της Αθήνας.
Το αγαπημένο σας πουλί; Αγαπώ τα πουλιά που πετούν πολύ-πολύ ψηλά. Εκείνα που δεν μπορώ να φτάσω. Εκείνα που δεν θα φτερουγίσουν ποτέ κοντά μου.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Δεν έχω αγαπημένους συγγραφείς. Για όλους τους δημιουργούς που αφέθηκα στα έργα τους, υπήρξα η πιο άπιστη ερωμένη κι εκείνοι, οι πιο σοφοί εραστές. Αυτό σημαίνει ότι κατά περιόδους με συναρπάζουν οι σκέψεις τους και αφήνομαι να βουλιάζω μέσα τους κι έπειτα να αναδύομαι ως νέος καλύτερος άνθρωπος.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές; Την δεύτερη δεκαετία της ζωής μου χανόμουν αποκλειστικά στον Καβάφη και στη Σαπφώ. Είναι τα θεμέλια μου έως και σήμερα για να μελετήσω ποίηση.
Οι αγαπημένοι σας λογοτεχνικοί ήρωες; Δεν έχω λογοτεχνικούς ήρωες, νομίζω ποτέ δεν είχα. Μου αρέσουν οι «ασήμαντοι» χαρακτήρες στα βιβλία που διαβάζω, εκείνοι που δεν απασχολούν παραπάνω από μερικές αράδες τον αναγνώστη, μα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οδηγούν τον ήρωα στην οδύνη, στην κάθαρση. Θυμάμαι ακόμα το παπά στους «ΑΘΛΙΟΥΣ» του Βίκτωρα Ουγκώ που του πρόσφερε τα κηροπήγια κι «αγόρασε» την ψυχή του.
Οι αγαπημένες σας λογοτεχνικές ηρωίδες; Η Σοφή στο «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Όσα βιβλία κι αν διάβασα, πολύ πιο αγαπημένα από αυτό, καμιά δεν ξεπέρασε την σιωπή της, την αποφασιστικότητα της, την αυταπάρνησή της.
Οι αγαπημένοι σας συνθέτες; Αγαπώ ιδιαιτέρως τον Μαχαιρίτσα. Μια τρυφερή «σχέση» που ξεκίνησε, στην καθυστερημένη εφηβεία μου με τους «ΤΕΡΜΙΤΕΣ» και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Θάνος Μικρούτσικος, Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ, Θαλασσίνος και τόσοι άλλοι. Τόσο οικείοι και, επίσης, τόσο αγαπημένοι.
Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι; Ο Τέτσης, μαθητής του Παρθένη με εκείνη τη δειλή γαλανή πινελιά τού δασκάλου του που προδίδει σεβασμό και μνήμες και ο Γιώργος Φλοράλ από την Φλώρινα, αυτοδίδακτος που η τέχνη του κι η ψυχή του, στο τέλος της ζωής του, έγιναν ένα.
Οι ήρωες σας από την πραγματική ζωή; Τα παιδιά μου πρωτίστως που δεν μου επιτρέπουν να τα παρατήσω. Πράττουν το δίκαιο σε ένα κόσμο άδικο, μελετούν σ΄ ένα κόσμο ημιμάθειας, χαμογελούν σ΄ ένα κόσμο θλιμμένο και πάντα μου θυμίζουν γιατί αξίζει να τα καταφέρω. Κι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που συναντώ στην καθημερινότητά μου που παραμένουν ευγενείς σ΄ ένα κόσμο αγενή.
Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε περισσότερο; Τον Χίλτερ. Επιστράτευσε κάθε αγράμματο, απολίτιστο, κομπλεξικό, διεστραμμένο και του έδωσε εξουσία, επιτρέποντάς του να εγκληματήσει εις βάρος της ανθρωπότητας. Λέγετε ότι: «Η ιστορία γράφετε από τους νικητές», όμως πιστεύω ότι αν είχε επικρατήσει ο Ναζισμός, οι ιστορικοί θα άφηναν πολλές άδειες σελίδες στα κιτάπια τους, αδυνατώντας να δικαιολογήσουν την κτηνωδία.
Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την παγκόσμια ιστορία; Κάποτε μαγεύτηκα από την Ιωάννα της Λορένης, αργότερα από την Μπουμπουλίνα, κι οι δυο πέθαναν προδομένες. Σήμερα αγαπημένες μου ηρωίδες είναι οι γυναίκες ανά την υφήλιο που «παλεύουν» πλάϊ στους αγαπημένους τους (παιδιά, συντρόφους, γονείς) για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Δίχως δόξα, δίχως δάφνες.
Το αγαπημένο σας φαγητό και ποτό; Θα μπορούσα να ζήσω με γιαούρτι, φρούτα, γάλα και χωριάτικο (ζυμωτό) ψωμί. Ποτό; Κρασί κόκκινο και τσικουδιά όταν η τελευταία έχει σταλεί από φίλους.
Τα αγαπημένα σας ονόματα; Έκτορας, το όνομα του μικρού μου γιου. Γιάννης το όνομα του πρωτότοκου της οικογένειάς μας, που μαρτυρά τις ρίζες μας. Το Σοφία γιατί δεν δέχεται εύκολα υποκοριστικά και το Δήμητρα της μητέρας μου.
Τι μισείτε περισσότερο; Την αδικία. Μισώ να βλέπω την αδικία γύρω μου να αποκτά όλο και περισσότερα εδάφη στις ζωές μας και κανείς να μην μιλάει γιατί «έτσι έχουν τα πράγματα». Αν όλοι μας αντιδρούσαμε στο άδικο, στην καθημερινότητά μας, ο κόσμος θα ήταν πιο δίκαιος και πιο ανθρώπινος.
Ποιο ιστορικό στρατιωτικό γεγονός θαυμάζετε περισσότερο; Υπήρξα θαυμάστρια του Πολυτεχνείου -μια χούφτα παιδιά που ανέτρεψαν την χούντα του Παπαδόπουλου. Αυτό ήταν για μένα που κάρπισα στη γενιά του «τίποτα». Κάποιοι όμως καπηλεύτηκαν τόσο πολύ το γεγονός, που μέσα μου -όσο κι αν το γνωρίζω- τους πήρε η μπάλα όλους .
Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος; Θα ήθελα να είχα χιούμορ, να κάνω τους ανθρώπους να γελούν.
Με ποιον τρόπο θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; Σε μια παραλία, χωμένη στην αγκαλιά του συντρόφου μου, με τη θάλασσα στα μάτια.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό; Πολεμάω τον ερπετοειδή μου. Όλα εκείνα τα πρωτόγονα ένστικτα που ξεφυτρώνουν οποιανδήποτε ώρα της ημέρας: Όταν ακούω ειδήσεις στο ραδιόφωνο (αυξήσεις…, τράπεζες…,χαράκωσαν 11χρονο…, οι δείκτες αυξήθηκαν…, τα ποσοστά μειώθηκαν…, το Φ.Π.Α παραμένει στο…). Όταν περιμένω ώρες στην ουρά του ΟΑΕΔ έχοντας το νούμερο 819 για να ανανεώσω την κάρτα ανεργίας μου (δεν ξέρω αν υπάρχει πιο εξευτελιστικό σύστημα). Και τόσα ακόμη «όταν» που χάνεις το μπούσουλα.
Στο μεταξύ, παλεύω να γράψω κάτι, μα ούτε τον γιο μου στα μαθήματά του δεν μπορώ να βοηθήσω. Αναζητώ τις έννοιες, μα χάνω τις λέξεις.
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια; Στα λάθη της καρδιάς. Η αγάπη, μπορεί να ξεπλύνει, από κάθε μομφή, το λάθος που γέννησε. Αν αυτό, μπορεί να κριθεί ως λάθος.
Το αγαπημένο σας απόφθεγμα; Το «νίκαν εαυτόν, πάντων νικών πρώτη τε άριστον»
* Η Σοφία Στεκουλέα γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1966 στην Αθήνα. Σπούδασε σε σχολή δημοσιογραφίας, ενώ παράλληλα εργάζονταν σε γραφείο φωτορεπορτάζ. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε σε καθημερινές εφημερίδες και είχε συνεργασία με εβδομαδιαία περιοδικά. Το 1997 εγκατέλειψε την δημοσιογραφία. Το Δεκέμβριο του 2005 εξεδόθη το πρώτο της βιβλίο «Η γύμνια της γιούκας» από τον εκδοτικό οίκο Ελληνικά Γράμματα. Επτά χρόνια μετά, το 2012, επανέρχεται με το μυθιστόρημα «Μια πεταλούδα στην Πανεπιστημίου» από τις εκδόσεις Λευκή σελίδα.
Αναρτήσεις
