Αγναντεύω τις μέρες που πέρασαν
μέσα από τα ανοιχτά μάτια της ψυχής.
Κάπου εκεί βαθειά,
κρυμμένες, στοιβαγμένες
στου υπογείου τα υγρά πατώματα.
Αναμνήσεις παιδικές, εφηβικές,
μακρινές και πρόσφατες,
ποτισμένες με αρώματα και χρώματα.
Παιχνίδια, κούκλες, νεράιδες,
η μυρωδιά της μαμάς,
τα παραμύθια της γιαγιάς,
βιβλία και τετράδια,
μολύβια και νερομπογιές.
Πρόσωπα, έρωτες, πρόσωπα,
φιλιά Ιούδα και φιλίες,
αγωνία, ξάφνιασμα, περιπλανήσεις
σε πλανεύτρες οδούς ονείρων πλάνων.
Γνώση και συναίσθημα σε πλήρη ισορροπία.
Καθοδηγούμενη από σταλμένα
ένστικτα αγγέλων φυλάκων
συνυπάρχω με το πλήθος.
Εδώ είναι οι μέρες μου,
εδώ είναι οι μνήμες μου,
δε με αφήνουν,
ξεθωριάζουν σιγά σιγά,
γίνονται ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα,
σκόνη, άυλες εικόνες,
πεταλούδες με άχρωμα φτερά,
μπαλόνια που χάνονται στα σύννεφα
τοπίο που αλλάζει στο χρόνο
αποτυπωμένο στων ημερών
τα εικοσιτετράωρα.
Πίσω από όλα και όλα είμαι εγώ,
το πρόσωπο των ημερών μου
στης μνήμης το βυθό να κολυμπώ
με το λευκό φόρεμα της καλοσύνης
και τα διάφανα κρίνα της αγνότητας.
Με την άμπελο της μέθης
και τη βίβλο της μάθησης
σ’ ένα πολύχρωμο φόντο καθημερινής τρέλας
υπάρχω μέσα από τις μνήμες μου.
* Λάτρης των καλών τεχνών, της Ποίησης και της Μουσικής, της Όπερας και της Ζωγραφικής, της Φωτογραφίας και της Διακοσμητικής, του Κινηματογράφου και της Αρχιτεκτονικής. Με τάσεις καλλιτεχνικές, από μικρή με ένα μολύβι στο ένα χέρι και ένα βιβλίο στο άλλο… θυμάται τον εαυτό της, να ζωγραφίζει και να γράφει ακούγοντας μουσική. Ρεαλίστρια με ένα δικό της τρόπο, αν υπάρχει ρεαλισμός γιατί η ζωή που ζούμε σήμερα κινείται στα όρια του σουρεαλισμού. Ζει την πραγματικότητά της μέσα από την μουσική σπουδάζοντας στο Δημοτικό Ωδείο Καβάλας, διαβάζει, γράφει ποίηση και ζωγραφίζει. Την λένε Ελένη Ιωάννου και προσπαθεί να περνάει όσο καλύτερα μπορεί, εξάλλου η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή.
Αναρτήσεις
