1.
Κάποιες φορές συμβαίνει κάτι ακατανόητο,
ο κόσμος συσσωρεύεται πάνω σ ένα λουλούδι ή
μια άγνωστη μουσική ανοίγει την πόρτα και
το ρολόι του τοίχου σταματά σε μια περασμένη ώρα,
ξεσκονίζω τότε τις παλιές φωτογραφίες ή ετοιμάζω ένα
γεύμα στους νεκρούς, έρχονται όλοι ευτυχισμένοι
και στον κήπο επικρατεί απόλυτη σιωπή,
όπως την ώρα της Μεγάλης Αγάπης.
2.
Τις νύχτες ακούω τα μυστικά των τοίχων.
Είναι η ώρα που ξαπλώνω με τους
φόβους μου
σκεπασμένος με το δαντελένιο σεντόνι
της μητέρας.
3.
Συχνά συνομιλώ με μια μακρινή λεπτομέρεια.
Αυτό μου παίρνει αρκετή ώρα, καμιά φορά και μέρες,
σαν όλες εκείνες τις ομιλίες που δεν ακούς τίποτα
παρά μόνο τον ήχο των νυχιών πάνω στο σκουριασμένο σίδερο
κι ύστερα η γυναίκα που περνά κάτω από το μπαλκόνι
αφήνει το ακριβό άρωμα μιας μελαγχολίας.
4.
Κι όταν δεν έρχεται ποτέ κανείς
ανοίγω τα ξεχασμένα γράμματα
και ακούω τα βήματα των ευτυχισμένων
χρόνων,
άλλοτε πάλι ανακαλύπτω όλες τις κρυμμένες
επιθυμίες σε μικροπράγματα,
όπως στη μύτη ενός μαχαιριού την ύπαρξη
μιας τρυφερής αισιοδοξίας.
5.
Και κάποιες φορές που κοντοστέκομαι
μπροστά στον καθρέφτη
ακούω το σφύριγμα του ανέμου
σ ένα μοναχικό λιμάνι
και άλλοτε το μακρινό τραγούδι
μιας ποθητής σειρήνας.
Μετά χαμηλώνω το βλέμμα και βλέπω
στα πόδια μου
τις πληγές μιας πορείας.
Και καλοτυχίζω τους νεκρούς, που απώλεσαν
αυτή τη δοκιμασία.
* Ο Πάνος Ζώης (Ian Wicker) γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 4 Νοεμβρίου του 1969. Σπούδασε κτηνίατρος στη Θεσσαλονίκη. Το 1997 επέστρεψε στην πόλη του, όπου ασκεί το επάγγελμα του κτηνιάτρου. Στην ζωή του τον συντροφεύει η Τιτίκα και το μεγάλο του πάθος: η συγγραφή. Έχει μια λατρεμένη κόρη, τη Σαββίνα, 6,5 ετών, που σκέφτεται πολύ και μιλά λίγο, ενώ η καθημερινότητά του διανθίζεται από τη θεατρικότητα της εξάχρονης, πολυαγαπημένης του Μυρτώς.
Αναρτήσεις
