Διήγημα : Tα λεφτά τα λεφτά (τα εκατομμύρια…)

του Δημήτρη Μποσκαΐνου *

Με την τσίμπλα στο μάτι, το μαλλί αφάνα απ’ τον ύπνο και με διάθεση ωχ κι αμάν αμάν κατευθύνομαι στο προπατζίδικο της γειτονιάς να πληρώσω ένα λογαριασμό της ΔΕΗ (123ε ..μας τ’άλλαξε τα φώτα πάλι ο Φραγκλίνος – γαμώ το χαρταετό του κι αυτουνού.)
Έχουν προηγηθεί τα οικογενειακά χωσέ... : σκουπίδια λίστα για ψώνια από το super και…Ά είπα σκουπίδια.. -αλλού τα σκουπίδια αλλού η ανακύκλωση (με κοζάρει κι απ‘ το μπαλκόνι μη και τα πετάξω όλα μαζί…)

- γυναίκες αγαπητέ.

Το προπό τίγκα στα παππούδια in the mix με κάτι αργόσχολους που κοιτάνε τα νούμερα του Κίνο σε μια μεγάλη οθόνη και διαρκώς …Φτου και φτού…

(δεν πιάνει μάτι το μαγαζί ούτε με σφαίρες).

Την ώρα που περιμένω να σφραγίσει το λογαριασμό η ιδιοκτήτρια και τα 125ευράμου με αποχαιρετούν και μπουκάρουν παρέα με άλλα σ’ ένα συρτάρι, ένας μπάρμπας δεξιά μου βάζει ένα δελτίο σ’ ένα μηχάνημα αυτόματης αναγνώρισης κέρδους…(δεν ξέρω πως το λένε βασικά, αλλά …καταλάβατε)..άλλα φτυσίματα εδώ χαχα… έχει και την πλάκα του τελικά το σκηνικό.

Η κίνηση του μπάρμπα μου θυμίζει ότι έχω κι εγώ ένα ξεχασμένο δελτιάκι από το προχθεσινό Τζακ Ποτ στο Τζόκερ που μ’ έφαγε η μάνα μου να το παίξω ..-ν’ αλλάξει λέει - η τύχη μας…(….την τύχη μας).

Ζητείται Ελπίς …..(από που μου’ρθε αυτό τώρα?)

Ξεδιπλώνω το τσαλακωμένο δελτίο και τα βγάζω από το στενό τζην μουρμουρίζοντας κατά το …λαικόν…. τα λεφτά τα λεφτά ..τα εκατομμύρια… χαχαχα… η πλακίτσα ..το καλύτερο φάρμακο σε σκηνικά όπως αυτό.

Το μηχανάκι αργεί κάπως να διαβάσει το δελτίο (φταίνε οι τσαλάκες μάλλον) και τελικά ακούγεται ένα μπιιιιιπ μαζί με μια επιγραφή.. λέει… περιμένετε…

Μια ελαφριά αστάθεια, ζαλάδα ή κάτι σε αναβόσβημα γενικού περνάει σε δευτερόλεπτα καθώς αναρωτιέμαι αν χάλασε η μαλακία… όμως…. πολλά ψηφία ρε φίλε…τι διάολο…?

”Δεν παίζουν αυτά” μονολογώ και καθώς τα μάτια εστιάζουν καλύτερα….ρε…1.250.000ε…ρε κόφτε την πλάκα

παύσις γενική

———————————————————————

η καρδιά μου την οποία είμαι σίγουρος ότι είχα αρχίσει πριν λίγο ν ακούω έχει σταματήσει…game over..insert coin to continue……Γ ΑΜΑΤΑ (με κεφαλαία όπως κάποιοι από εσάς ήδη θα παρατήρησαν)

Κρύος ιδρώτας…. τα δευτερόλεπτα αιώνας..σαν να κάπνισα μόνος μου ένα τρίφυλλο… το πρώτο μου τρίφυλλο ..και με ρίξανε σε κόσμο… αμάνννν…. βάζω στοίχημα ότι με το που θα γυρίσω το κεφάλι μου θα με κοιτάνε και τα κουφώματα… ησυχία.. …..Ας πει κάποιος κάτι μωρέ…..

Πάλι καλά που το μηχανάκι δεν έχει σειρήνα και ειδοποιητή όπως ”σκάνε” κάτι …δόσεις σε κάτι τζακ ποτ στους κουλοχέρηδες των Καζίνο…δεν θα την πάλευα επ’ουδενί.

Από την μούγγα στην πραγματικότητα μ’ ένα εσωτερικό βούυυυυυυπ..πω πω ξαναζαλίστηκα (αν δε χεστώ εδώ μέσα..είμαι αρχηγόπουλο)

…οι συζητήσεις γύρω μου και τα φτυσίματα στην ρημάδα την τύχη συνεχίζονται (γιατί μάλλον δεν σταμάτησαν ποτέ)…βαβούρα και στο μυαλό μου… το οποίο έκανε restart και δουλεύει παραπάνω απ΄ το κανονικό σαν μπλέντερ (ντουίιιιιιιιιννννννν…γρρρρρρρρρ)…

μεγάλε…ΤΑ ΠΙΑΣΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕ.

——————————————————————————

zzzzzzzzντούυυυυπ

Νέα απότομη προσγείωση…στο λάκο με τα λιοντάρια…που πας να πανηγυρίσεις αδερφέ και για …τι?

κακής ηθοποιίας φτύσιμο – συχτίρισμα 2 σε 1 και …ψευτοτσαλάκωμα του δελτίου στην δεξιά (προς την πόρτα) χούφτα μου που δεν πολύ-ακούει και σε εντολές – γαμώ την αγκύλωση μου μέσα…

αργή και σταθερή πορεία προς την έξοδο και μόλις βγήκα με το καλό

…ματιές (απ έξω) σε κάτι πίνακες αποτελεσμάτων (τάχα μου τάχα μου)..να πάρω κάνα μάτι κίνηση στους εντός.

Όλα οκ. Χαμπάρι το μαγαζί…

Μεταβολή με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και περνάω όπως όπως το δρόμο απέναντι για τ’ αμάξι …(ήδη το βλέπω να μετατρέπεται σε τζιπ, πόρσε, κότερο, γουρούνα σ’ ένα πανηγύρι χρωμάτων όπως όταν διαλέγεις οχήματα σε ραλάκι του play station  (if you know what imean)

Θέλω να φωνάξω να κλάψω και να γελάσω μαζί, ν’ αρχίσω να χορεύω… αλλά φοβάμαι ο πούστης… φοβάμαι λες και σήκωσα κεφάλι στα χαρακώματα.

Το κόβω απροειδοποίητα (και για μένα…)αριστερά και με τα πόδια… παρατάω το σαράβαλο..(σαράβαλο τώρα ε? χαχα) και ντουγρού για το σπίτι….

Αι να δω πως θα το πω στη γυναίκα τώρα και πως θ αποφύγουμε τα εγκεφαλικά και τα… τηλέφωνα…..

Μου’ ρχεται και στο μυαλό η σκηνή από το Ξύπνα Βασίλη που η μάνα και η αδερφή του χορεύουν με το τυχερό λαχείο γύρω από το τραπεζάκι τραγουδώντας το …θα ‘χουμε ότι θέλουμε

Ανάμικτη χαρά κι αγωνία, ηρεμία στο βάθος με τραγανή επικάλυψη ανησυχίας….. Μιλιά… Κάνω γκριμάτσες στη βιτρίνα του φούρνου λίγο πιο πάνω…και ο φούρναρης που τον βλέπω όταν χαθεί η αντανάκλαση χαιρετάει τάχα ευγενικά (-Πω πω τι παίρνει πρωί -πρωί ο Καραγκιόζης θα λέει από μέσα του)

Κανονικά κάτι τέτοια …μικρά… τα ντρεπόμουνα μέχρι εχθές

αλλά τώρα….. Ε…. ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ (ναι ναι καλά φανταστήκατε την κίνηση τα χέρια κατεβαίνουν τεντωμένα και παράλληλα από το ύψος των όμων για να συναντηθούν σε κοντινή μεταξύ τους απόσταση στον καβάλο)

Σας έχει συμβεί να διανύσετε μια διαδρομή με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο και να χάσετε επεισόδια? να πείτε με ολίγη από κρύο ιδρώτα… ρε συ πως έφτασα εδώ (πείτε ναι παρακαλώ αλλιώς την έχω άσχημα…)

Ε, έτσι κάπως βρίσκομαι στην πόρτα του σπιτιού μου απ έξω και δεν θυμάμαι άνοιγμα εξώπορτας πολυκατοικίας, ασανσέρ….. τίποτα… ντιπ για ντιπ.

Ντριιιιιιιν……

-Άνοιξε Μαρία

-Άνοιξε Μαρία γιατί δεν πάει άλλοοοοοοοοο

Ντρίνννννννννννν…….

(βήματα πίσω από την πόρτα…)

- Αμάν ρε Δημήτρη δεν πήρες κλειδιά? (η γκρίνια που λέγαμε πιο πάνω/?)

Η πόρτα ανοίγει και η Μαρία είναι ελαφρώς μπερδεμένη με το σωλήνα φίδι της ηλεκτρικής σκούπας… κι ένας θόρυβος μια φασαρίααααα …κάνω να μπω με φόρα και μπλέκομαι με το καλώδιο, μισό βήμα στον αέρα, ένα και….ΜΠΑΑΑΑΜΜΜ…κάτω φαρδύς πλατής…. κοπάνησα και το μέτωπο στο κομωδινάκι του τηλεφώνου, να κάτι ζαλάδες πάλι…

-Δημήτρη

-Δημήτρηηηηηηηη

Εντελώς αποχαυνωμένος και με μια ταχυκαρδία άλλο πράμα την ακούω και νιώθω μάλλον χαρούμενος μετά από το στιγμιαίο σκοτείνιασμα……

-Δημήτρηηηηηηηη, σήκω ρε παιδί μου 12 πήγε…….

-τι?

-ορίστε?

-say what?

-Δημήτρηηηηηηηη, σήκω ρε παιδί μου 12 πήγε……. δεν θα πας για τις δουλειές?

σκουπίδια , super market, τα βιβλία της μικρής… ?

————————————————————————

-ΩΩΩΩΩΩΩΩΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

Κάθομαι ανακούρκουδα στο κρεβάτι τρίβοντας το μέτωπό μου……

πω ρε καμπανιά…ωχ… τι hells bells ήταν αυτό?

ονειρο? ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

-μα ρε Μαρία (εκεί εγώ)….τα λεφτά ?….(και νιώθω ήδη ηλίθιος καθώς ρωτάω)

-Ποια λεφτά παιδί μου? και με κοιτάει σαν να τη ρώτησα κάτι στα Γαλλικά (που δεν ξέρουμε γρι και οι δυο….)

(Με κοιτάει ακόμη με απορία ενώ πατάει το κουμπί και κλείνει την σκούπα νευρικά)

-Ποια λεφτά παιδί μου? (με ξαναρωτάει ενώ η κλειστή – επιτέλους- σκούπα, αφήνει πλέον να ακουστεί το ράδιο απ το σαλόνι… : Τα λεφτά, τα λεφτά τα εκατομμύρια……

………(Σκατά)

-Καλημέρα Αγάπη μου.

* Ο Δημήτρης Μποσκαΐνος ζει κι εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα,είναι 41 ετών, παντρεμένος με τη Μαρία Ντίνα κι έχουν μια κόρη, την Ιωάννα. Λάτρης του Φανταστικού από παιδί, γράφει ιστορίες παράξενες ή με χιούμορ, λυτρωτικές ή θέτοντας σύγχρονα ζητήματα και προβληματισμούς με το δικό του προσωπικό ύφος που είναι συνήθως κινηματογραφικό... Το γράψιμο είναι για εκείνον αυτοκριτική και ψυχοθεραπευτική μέθοδος που μαζί με τη μουσική και τον ποιητικό λόγο τον βοηθούν να ...αντέχει το σήμερα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα δημοσιεύει μικρά διηγήματα και ποίηση σε e-magazines όπως microstory.gr, bibliotheque.gr, Ιδεόστατο και άλλα. Διατηρεί το blog  paraxenesistories.wordpress.gr από όπου μπορεί  κανείς να λάβει ένα δείγμα της δουλειάς του.

Tweet