Όλα ξεκίνησαν εκείνο το καλοκαίρι..Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι γι'αυτήν, είχε να αντιμετωπίσει πολλά.
Κοιτάζοντας έξω από το μπαλκόνι ακούγοντας τον ήχο της θάλασσας αγκαλιά με ένα μπουκάλι κρασί..
Κάθεται και κοιτάζει μπροστά της να περνάνε διάφορες εικόνες. Άσχημες αλλά και όμορφες. Ο ζεστός αέρας ακούμπαγε το πρόσωπό της, εκείνη όμως εκεί...
Κοιτάζοντας στο ίδιο σημείο με τα μάτια βουρκωμένα λησμονούσε...
Λησμονούσε στιγμές...
"Τελικά μέσα από τα δύσκολα μαθαίνουμε? Ή απλά είναι η αφορμή για να ρισκάρουμε για κάτι πιο δύσκολο, ώσπου να δούμε μέχρι που φτάνουν οι αντοχές μας?", αναρωτιόταν...
Το να ζεις σε ένα καροτσάκι είναι όντως πολύ δύσκολο.. Οδυνηρό.. Τα πόδια ακίνητα, άλλοτε να θες να σηκωθείς όρθιος να τρέξεις και άλλοτε απλά να κάθεσαι και να περιμένεις το ποτέ...
Όλα έγιναν γρήγορα.. Εκείνο το καλοκαίρι... Κάθε λεπτό της ζωής μας μπορεί να ανατρέψει μια ολόκληρη ζωή..
Πήγαινε να βρει εκείνον.. Εκείνον που την έκανε να κλαίει κάθε βράδυ με λυγμούς.. Εκείνον που την έκανε να πονέσει όσο κανένας άλλος.. Και να τον ρωτήσει ένα απλό γιατί..
Μέσα σε μερικά λεπτά βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πόνο. Τα πόδια της ακούνητα, τα χέρια της ιδρωμένα και εκείνη να σκέφτεται εκείνον... Πώς γίνεται? Πώς γίνεται να είσαι στο τέλος της κλωστής έτοιμος να πέσεις κάτω, χωρίς να έχεις κάτι να κρατηθείς, και εσύ να σκέφτεσαι εκείνον?
Οι μέρες περνούσαν στο άδειο εκείνο άσπρο δωμάτιο... Να μην έχεις αέρα να ανασάνεις.. Να μην έχεις κανέναν δίπλα σου.. "Μα πού είναι? Εκείνος πού είναι? Γιατί δεν είναι εδώ?", σκεφτόταν..
Οι μέρες περνούσαν και τα πόδια ακούνητα... "Μια βόλτα .. Ναι, θέλω να πάω μια βόλτα στην θάλασσα να δω το φεγγάρι.", σκεφτόταν.. "Μα πώς? Πώς να πάω?"
Καθισμένη στο καροτσάκι, κοίταζε τον δρόμο κάτω από το σπίτι της και σκεφτόταν πως θα ήταν να έτρεχε σε εκείνον .. "Θέλω να σηκωθώ να περπατήσω.", είπε.. Μα κανένας δεν την άκουσε..
Πολλές φορές σκεφτόταν πως είχε δύναμη.. Δύναμη να σηκωθεί και να περπατήσει, να πάει στην θάλασσα, να τρέξει...
"Μα πού είναι εκείνος? Τον περιμένω και ακόμα...."
Άνοιξε τα μάτια της, ήταν κιόλας 5 τα ξημερώματα, αντικρίζοντας τη φωτογραφία του στο κομοδίνο της..
"Θα σηκωθώ.", είπε.. "Θα σηκωθώ και θα πάω να τον βρω.."
Είχαν περάσει κιόλας 2 χρόνια από τότε, όταν τελικά αποφάσισε να σηκωθεί.. Να περπατήσει, να τρέξει και να πάει να τον βρει... Όμως ήταν αποφασισμένη.. Αυτή τη φορά δεν θα πήγαινε να τον ρωτήσει γιατί.. Ούτε να κλάψει μπροστά του!
Θα πήγαινε για έναν και μοναδικό λόγο.. Να τον πάρει αγκαλιά και να του πει ευχαριστώ.. Ευχαριστώ που της έδωσε δύναμη να σηκωθεί για να πάει να τον βρει...
Απόγευμα Τρίτης... Περπατώντας στον απέραντο γκρίζο δρόμο, ένιωσε τα πόδια της να τρέμουν από χαρά που θα τον έβλεπε.. Σταμάτησε και πήρε μια μεγάλη ανθοδέσμη..Του άρεσαν πολύ τα λουλούδια που είχαν χρώμα...
Έφτασε.. Τον κοιτούσε.. Τα δάκρυα έπεφταν σαν βροχή στο χώμα και εκείνος εκεί, απλά να την κοιτάζει..
Πλησίασε.. Του άφησε τα λουλούδια και άναψε το καντήλι του.. Δεν τον ρώτησε ποτέ το γιατί, ήξερε πως απάντηση δε θα έπαιρνε.. Ήθελε τόσο πολύ να τον αγκαλιάσει, τόσο πολύ να τον φιλήσει.. Το κοιτούσε και έκλαιγε...
"Μακάρι να ζούσες και να με έβλεπες τώρα που περπατάω.. Δεν το έβαλα κάτω στιγμή... Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, θα περπατήσω και θα έρθω να σε βρω!
Και να 'μαι.. Απέναντί σου.. Κοιτάζοντας την φωτογραφία σου..."
Σκεφτόταν αυτά τα λόγια από μέσα της και τον ένιωθε κοντά της.. Να της φιλάει τα χέρια χαρούμενος που την είδε μετά από τόσο καιρό.. Όρθια ξανά στα πόδια της...
Το κρασί τελείωσε... Το φεγγάρι φώτιζε όλο της το μπαλκόνι, αλλά και την θάλασσα.. Κοίταξε ψηλά και ένα εκθαμβωτικό φως έπεσε στα μάτια της, όπου τα έκανε να γυαλίζουν.. Άκουσε να της ψιθυρίζει κάποιος στο αφτί "Δεν ξέχασα ποτέ την βόλτα στο φεγγάρι που σου είχα υποσχεθεί" .. "Αποκλείεται, σκέφτηκε, αποκλείεται να είναι αυτό που νομίζω..."
Μάζεψε το μπουκάλι και το ποτήρι και μπήκε μέσα.. Έκλεισε τα παραθυρόφυλλα και ξάπλωσε, έχοντας στο μυαλό της τον ψίθυρο που είχε ακούσει πριν από λίγα λεπτά...
Και αποκοιμήθηκε!
* Η Ζωή Καλαμάκη γεννήθηκε στον Πειραιά ζει όμως εδώ και 13 χρόνια στο Κιάτο Κορινθίας. Ασχολείται με το θέατρο και κυνηγά το όνειρό της, την διηγηματογραφία. [ιστολόγιο]
Αναρτήσεις
