Μαρμαίρω όταν ο ηγήτορας
βασιλεύει στον ουρανό.
Φυλλοροώ όταν χάνεται
στον ορίζοντα της ύπαρξής του.
Όταν τυλίγεται ηθελημένα
στης νύχτας τα σκοτεινά πέπλα
με τα ερέβη ενσωματώνομαι.
Μαρμαροφέγγω
στης θάλασσας το κύμα
στο στιλπνό της δέρμα ανασαίνω,
κυριαρχώ του φεγγαριού.
Μαρμαροφέγγουν τ’ άστρα
για να κοιμούνται ήσυχα
τα όνειρα μέσα μου,
αλλά στέρεψα από όνειρα
και τ’ άστρα δε μ’ αγγίζουν.
Στο ξύπνημα της μέρας
με καταπίνει η θάλασσα,
με καταπίνει η γη.
Ξεθωριάζω στον ήλιο,
βυθίζομαι στην ανυπαρξία,
καθώς εκμηδενίζονται
οι διαφορές ουρανού και γης
εκλείπω, αφανίζομαι,
αντανακλώμαι , ακτίνα του ήλιου
που πέφτει στις ιερές αρχαίες πέτρες,
μαρμαρυγή του δευτερόλεπτου
σταδιακά σβήνω…
των αιώνων στίγμα γίνομαι.
* Λάτρης των καλών τεχνών, της Ποίησης και της Μουσικής, της Όπερας και της Ζωγραφικής, της Φωτογραφίας και της Διακοσμητικής, του Κινηματογράφου και της Αρχιτεκτονικής. Με τάσεις καλλιτεχνικές, από μικρή με ένα μολύβι στο ένα χέρι και ένα βιβλίο στο άλλο… θυμάται τον εαυτό της, να ζωγραφίζει και να γράφει ακούγοντας μουσική. Ρεαλίστρια με ένα δικό της τρόπο, αν υπάρχει ρεαλισμός γιατί η ζωή που ζούμε σήμερα κινείται στα όρια του σουρεαλισμού. Ζει την πραγματικότητά της μέσα από την μουσική σπουδάζοντας στο Δημοτικό Ωδείο Καβάλας, διαβάζει, γράφει ποίηση και ζωγραφίζει. Την λένε Ελένη Ιωάννου και προσπαθεί να περνάει όσο καλύτερα μπορεί, εξάλλου η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή.
Αναρτήσεις
