Οι φαβέλες δεν έχουν χρώμα κατοίκων.
Είναι πολύμορφες σαν τα σκουπίδια οι ίδιες,
όμορφα σκουπίδια.
Ρώτησε ένα παιδί για τα όνειρα που βλέπει.
Δεν ήξερε τι ήταν τα όνειρα.
Τον λέγαν Νίκο.
Ήταν μελαχρινός, στα 16, αλλά λευκός, ιδίως τους χειμώνες.
Η Άννα αγάπησε τόσο τον Νίκο και φόρεσε το φθαρμένο της παλτό
κι έφυγε.
Τα υπόλοιπα παιδιά μείναν μπροστά στους τσίγκους
μουγκά.
Ο ένας ένιωσε το σμίξιμο σαν τσούξιμο μετά,
κάποια άλλη σαν κολικό που χτυπούσε πίσω στα νεφρά.
Ο Νίκος δεν θα την περίμενε πια.
Θυμόταν σε μια επαρχία ένα γέρο-σοφό, αντρικές κουβέντες:
«Ποτέ δεν είμαστε μ' αυτήν που θέλαμε πολύ»
Η Άννα θα πήγαινε λίγο πίσω το χρόνο:
Θα συναντούσε τη μάνα της.
Θάνιωθε το πρώτο της αίμα.
Θα ξανάρχιζε πιο έτοιμη, πιο προετοιμασμένη.
Τα χρώματα θα τα κατάπινε η ίδια.
(από τη συλλογή “Δρόμοι με τα ματωμένα γόνατα” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ars Poetica)
* Ο Νίκος Κυριακίδης γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα, κάτω απ΄τα προσφυγικά του Άγιου Σώστη στο Νέο Κόσμο. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και συνέχισε για δυο χρόνια τις σπουδές του σε μεταπτυχιακό επίπεδο στον τομέα των εφαρμοσμένων μαθηματικών, στο Πανεπιστήμιο Paul Sabatier της Τουλούζης στη Γαλλία. Γράφει επί πολλά χρόνια χωρίς να έχει δημοσιεύσει μέχρι το 2013 κάποια δείγματα της δουλειάς του, ή να έχει εκδώσει κάποια συλλογή του. Η πρώτη εμφάνιση των έργων του γίνεται ξαφνικά το 2012, με αναρτήσεις σε ιστολόγια ποίησης που τον φιλοξένησαν.
Αναρτήσεις
